Aleksandr Nikołajewicz Ostrowski
Z Wikipedii
Aleksandr Nikołajewicz Ostrowski rosyjski pisarz dramatyczny, twórca rosyjskiej komedii rodzajowej ( ur. 12 kwietnia 1823 w Moskwie, zm. 14 czerwca 1886 w Szczełykowie ), dyrektor teatru cesarskiego w Moskwie, w swych utworach scenicznych przedstawiał znane sobie z życia obyczaje kupiectwa rosyjskiego. Jego pierwszy utwór: („Swoi ludzie — obliczymy się” (1847) tak obraził kupiectwo moskiewskie, że autor został zwolniony z służby rządowej i oddany pod nadzór policji. Później powstawały utwory: „Ubóstwo nie grzech” (1854), „Groza” (1862), najgłośniejszy jego utwór), gdzie przedstawił świat urzędniczy, zdeklasowaną szlachtę, życie aktorskie. Inne utwory to: „Biedna narzeczona”, „Ciężkie dni”, „Gorące serca”, „Las”, „Późna miłość” i „Burza”. Mniej miał powodzenia w dramacie historycznym („Łżedymitr” (1867) i i.). Najwybitniejszy rosyjski dramaturg, obdarzony bujną wyobraźnią, bystrą spostrzegawczością i wybitną siłą obrazowania, o mistrzowskim stylu realistycznym. Zbiorowe wydanie krytyków powstało w (1910) i obejmowało 10 tomów.
