Alfred Tarnowski
Z Wikipedii
Alfred Tarnowski (ur. 3 marca 1917 roku we Lwowie, zm. w 2003 roku) - polski szachista i teoretyk szachów.
Szachowe szlify zdobywał w rodzinnym Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadził się do Krakowa. W 1946 roku zadebiutował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski w Sopocie, gdzie podzielił siódme miejsce. Od tego czasu dwunastokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju. W 1961 roku w Katowicach zajął pierwsze miejsce, o pół punktu przed Bogdanem Śliwą, zdobywając jedyny w swoim dorobku tytuł mistrza Polski. Czterokrotnie uczestniczył w olimpiadach szachowych, w latach 1952 i 1958 - 1962, z ogólnym wynikiem procentowym 52,7% (+19 -16 =21). Brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.
Tarnowski był cenionym trenerem i teoretykiem. Jako jeden z nielicznych w tym czasie polskich szachistów publikował prace z zakresu teorii otwarć. Z jego analiz wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej korzystał sam Najdorf. Był uznanym znawcą partii hiszpańskiej, a także wariantu merańskiego gambitu hetmańskiego, w którym w 1950 roku w pokonał arcymistrza Marka Tajmanowa.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (en) Alfred Tarnowski – wybrane partie szachowe
| Poprzednik Bogdan Śliwa |
Mistrz Polski w szachach 1961 |
Następca Witold Balcerowski |
