Andrzej Kurbski
Z Wikipedii
Andrzej Michajłowicz Kurbski (ros. Андрей Михайлович Курбский), z dynastii Rurykowiczów - (1528-1583), jeden z najbliższych współpracowników cara Iwana IV Groźnego, dowódca wojskowy, polityk.
Wsławił się w czasie zdobywania Kazania w 1552, zyskując nieograniczone zaufanie Iwana IV. W 1556 wliczony został w poczet bojarów. W czasie wojny inflanckiej dowodził w 1560 wyprawą na Felin i zwycięskim oblężeniem twierdzy w Dorpacie. 19 sierpnia 1562 został pobity przez wojska polskie w bitwie pod Newlem. W 1564 po klęsce wojsk rosyjskich w bitwie pod Czaśnikami, i zesłaniu do Dorpatu postanowił zmienić front i 30 kwietnia 1564 przeszedł na stronę Polski i Litwy. Poświęcił przy tym matkę, żonę i 9-letniego syna, których Iwan Groźny rozkazał stracić.
W latach 1564-1579 wymieniał listy z carem, korespondencja ta stanowi wyjątkowy przykład sztuki epistolograficznej, gdy były poddany, korzystając z azylu, prosto w oczy oskarża swojego cara samodzierżcę. W 1565 stanął na czele zagonu Tatarów litewskich, którzy spustoszyli Rosję. W dowód jego zasług wojennych król Zygmunt II August nadał mu liczne wsie i dobra na Wołyniu. Zbliżył się do Konstantego Ostrogskiego, widząc w nim obrońcę prawosławia w Rzeczypospolitej. Pod koniec życia dokonał wielu przekładów z pism Ojców Kościoła z łaciny na język staro-cerkiewno-słowiański.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Correspondance of Ivan IV and Kurbsky (po rosyjsku)
- Kurbsky's History of the Grand Prince of Moscow (po rosyjsku)
