Bitwa pod Zawichostem
Z Wikipedii
Bitwa pod Zawichostem – bitwa, która rozegrała się w 1205 roku między wojskami małopolskimi a oddziałami ruskimi.
Ekspansja Małopolan na obszary Rusi należała do tradycji sięgającej przynajmniej XI wieku. Było wiele spornych obszarów przygranicznych – zaczynając od ziem: przemyskiej, sanockiej, drohickiej, a kończąc na włodzimierskiej. Walki o nie prowadził już Kazimierz Sprawiedliwy, a jako młodzik, bo w roku 1199, Leszek Biały wyprawił się tam i wprowadził na tron włodzimiersko-halicki księcia Romana Halickiego. W wyniku nie wyjaśnionych do końca okoliczności doszło do zerwania przymierza. Wielki najazd Romana na Polskę w roku 1205 zakończył się zupełną klęską poniesioną pod Zawichostem. Sukces Polaków zwiększony był zniszczeniem przypartej do wysokiego brzegu Wisły armii ruskiej i śmiercią jej wodza – Romana.
(Latopisy mówią: "iż, książę Roman wkraczając na tereny polskie natrafił na ziemię wyjątkowo bagnistą i w żaden sposób nie mógł prowadzić walki"). Leszek, wraz z młodszym bratem Konradem, brali udział w tej bitwie – faktycznym jednak wodzem był wojewoda mazowiecki Krystyn.
Śmierć Romana, a zarazem małoletność jego spadkobierców, umożliwiała ekspansję na osłabione, lecz wyjątkowo bogate (leżące na szlaku wiodącym na wybrzeża Morza Czarnego i posiadające liczne saliny) Księstwo halicko-włodzimierskie.
