Góry Iberyjskie
Z Wikipedii
Góry Iberyjskie (hiszp. Cordillera Ibérica) - starożytne Hesperydy, łańcuch górski w Hiszpanii.
Jest to zespół kilku masywów i pasm górskich ciągnący się na na długości około 460 km po północno-wschodniej stronie mesety pomiędzy miejscowościami Logroño na północy a Alcoy na południu. W budowie geologicznej gór wydzielić można kilka poziomów wiekowych. Najstarszy stanowi paleozoiczne podłoże wychodzące czasami na powierzchnię, zwłaszcza w miejscach silniejszych wypiętrzeń. Dużo większą rolę odgrywają zbudowane z morskich osadów pokrywy mezozoiczne dodatkowo sfałdowane w trzeciorzędzie (orogeneza alpejska).
Obszar gór wykazuje typową dla strefy krawędziowej asymetrię. Od strony mesety teren podnosi się stopniowo, natomiast od strony Kotliny Aragońskiej bardzo gwałtownie, osiągając znaczne wysokości. W skład Gór Iberyjskich wchodzą: najbardziej wysunięty na północ masyw Sierra de la Demanda ze szczytem San Lorenzo o wysokości 2 262 m.n.p.m., kolejnym jest Sierra de Cabollera ze szczytem Cabollera (2 141 m.n.p.m.), idąc dalej na południowy-wschód mamy Sierra del Moncayo, której szczyt o tej samej nazwie liczący 2 313 m.n.p.m. jest najwyższym wzniesieniem Gór Iberyjskich. Kolejne pasma to Montes Universales (1 866 m.n.p.m.), Sierra de Gúdar (Peñarroya 2 024 m.n.p.m.) i Javalambre (2 020 m.n.p.m.). W środkowej części łańcucha znajduje się obniżenie łączące Kotlinę Aragonii z wnętrzem mesety wykorzystywane przez rzeki Jalón i Henares.
Krajobraz gór jest najczęściej efektem erozji w różnych typach skał. Wyższą część gór zbudowaną głównie z kwarcytów i piaskowców charakteryzują liczne, plejstoceńskie formy polodowcowe, w południowej niższej np. pasmie Ciudad Encantada na północ od miasta Cuenca w dolomitach kredowych rozwinęły się wspaniałe zjawiska krasowe.
