Izba Poselska
Z Wikipedii
Izba Poselska – niższa izba sejmu I Rzeczypospolitej, wyłoniona po raz pierwszy na sejmie w Piotrkowie w 1493 jako reprezentacja szlachty wybierana na sejmikach ziemskich. Wraz z królem i Senatem stanowiła stany sejmujące. Ostateczny skład izby został określony w wyniku unii lubelskiej w 1569. W izbie poselskiej zasiadało 170 posłów, wybranych na sejmikach, w tym 48 z Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dopuszczono także przedstawicieli większych miast, posiadających prawa szlacheckie, jednak bez prawa głosu (Kraków i Wilno, później także Lublin, Lwów, Gdańsk i Kamieniec Podolski).