Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Ogólnie
MKCK jest niezależną, neutralną organizacją zapewniający ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny i przemocy. Nie jest organizacją rządową, mimo iż współpracują z nią rządy państw. Nie jest również organizacją pozarządową, ponieważ oprócz działalności społecznej i indywidualnej obejmuje także zakres działalności państwowej. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża otrzymał obecną nazwę w 1880 po przyjęciu jako znaku rozpoznawczego dla sanitariuszy i szpitali polowych odwrotnych barw sztandaru Szwajcarii (biały krzyż na czerwonym tle).
Jest to centrum informacji o jeńcach, osobach internowanych i zaginionych. Interweniuje również w tych sprawach u właściwych władz, zajmuje się poszukiwaniem zaginionych oraz wymianą jeńców podczas wojny Komitet spieszył z pomocą humanitarną ofiarom konfliktów w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Afryce. Uczestniczy w przygotowaniu projektów konwencji dotyczących humanitarnego prawa konfliktów zbrojnych. Może z upoważnienia stron walczących występować w roli mediatora i pośredniczyć w wymianie jeńców wojennych, rannych i chorych osób cywilnych.
Stanowi część składową Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Półksiężyca (z działaności MKCK wywodzi się Międzynarodowy Ruch Czerwonego krzyża i Półksiężyca, a także normy międzynarodowego prawa humanitarnego, w szczególności Konwencje Genewskie) i jako jego najstarsza część jest naczelnym organem obradującym i kontrolującym pozostałe.
Może składać się maksymalnie z 25 członków, którzy spotykają się na zgromadzeniu 10 razy do roku. Ma trwały mandat prawa międzynarodowego, by pomagać jeńcom, rannym i chorym, a także cywilom dotkniętym przez konflikt. Ze swoją kwaterą w Genewie, w Szwajcarii, MKCK jest reprezentowany w okolo 80 państwach i skupia mniej więcej 12,000 osób. Podczas konfliktów MKCK podejmuje działalność przez narodowe stowarzyszenia Czerwonego Krzyża i Czerwonego półksiężyca i ich Międzynarodową Federację.
Jego organem prasowym jest założony w 1919 "Revue internationale de la Croix Rouge".
[edytuj] Mandat
Mimo, że członkostwo w Komitecie nie jest międzynarodowe, to jego działalność ma taki charakter, ze względu na mandat utworzony na podstawie:
- statut MKCK, który nakłada obowięzek przedsięwzięcia działań w sytuacjach wewnętrznej przemocy, do której nie stosuje się Konwencji Genewskich
- cztery konwencje genewskie z 12 sierpnia 1945 roku o ochronie ofiar wojny:
- I konwencja genewska o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie
- II konwencja genewska o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
- III konwencja genewska o ochronie osób cywilnych podczas wojny
oraz ich protokołach dodatkowych z 8 czerwca 1977 roku
- protokół I o międzynarodowych konfliktach zbrojnych
- protokół II o konfliktach zbrojnych o charakterze niemiędzynarodowym
[edytuj] Struktura wewnętrzna MKCK
- Zgromadzenie MKCK jest organem naczelnym MKCK o chrakterze kolegialnym. Nadzoruje wszystkie czynności MKCK, formułuje politykę, określa ogólne cele i strategię, zatwierdza budżet i rachunki.
Skład: Mr Jakob Kellenberger, przewodniczący od 1 stycznia 2000 Mr Olivier Vodoz, wiceprzewodnicząca Mr Jacques Forster, stały wiceprzewodniczący
- Rada wykonawcza jest organem kolegialny o charakterze pomocniczym, odpowiedzialny za ogólne prowadzenie spraw. Wykonuje także bezpośredni nadzór nad administracją MKCK. Służy jako łącznik pomiędzy Dyrektoriatem a Zgromadzeniem, które powiadamie regularnie. Składa się z 5 członków wybranych przez Zgromadzenie. Działa pod przewodnictwem przewodniczącego MKCK.
Mr Jakob Kellenberger, Przewodniczący Mr Jacques Forster, stały przewodniczący Mr Jean Abt, członek MKCK Mr Jean de Courten, członek MKCK Mr Jacques Moreillon, członek MKCK
- Dyrektoriat jest ciałem wykonawczym MKCK, odpowiedzialny za prowadzenie spraw zgiodnie z decyzjami Zgromadzenia, Rady Wykonawczej i Przewodniczącego, a jego funkcje i skład ustala regulamin.
M. Angelo Gnaedinger, dyrektor generalny M. Pierre Kraehenbuehl, dyrektor operacyjny M. Jacques Stroun, dyrektor zasobów ludzkich Mme Doris Pfister, Director of Resources and Operational Support M. Yves Daccord, Director of Communication M. Philip Spoerri, dyrektor ds. Prawa międzynarodowego i współpracy z ruchem
Oprócz wymienionych trzech istnieją także inne departamenty, zarówno administracyjne, jak i te odpowiedzaialne za poszczególne dziedziny działalności MKCK (ds. Azji i Pacyfiku, Afryki, Obu Ameryk, Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki, Wchodniej Afryki i Azji Centralnej, Zacodniej i Centralnej Europy oraz Bałkanów).
[edytuj] Personel
Członkami Komitetu są tylko i wyłącznie obywatele Szwajcarii (dobierani w drodze kooptacji), co ma zapewniać, że jego działalność na polu międzynarodowym jest wyłącznie humanitarna, bezstronna i niezależna od interesów narodowych. Taka struktura MKCK jest również bardzo istotna podzcas trwania konfliktów wojennych, kiedy to żadna ze stron nie może powołać się na więzi narodowe w celu wywarcia wpływu na komitet. Fakt, że członkowie komitetu są wyłącznie Szwajcarami, nie wyklucza możliwości, aby jego pracownicy byli innej narodowości. Więcej niż 1,400 ludzi, zarówno wyspecjalizowany personel jak i delegaci, są obecnie na polowych misjach MKCK na całym świecie. Ta praca jest wspierana przez około 11,000 miejscowych pracowników i poparta oraz koordynowana przez okolo 800 osób personelu w głównej kwaterze w Genewie Priorytety mogą zmieniać szybko, tak więc cały personel MKCK musi być giętki i gotowy do podrózy w momencie zawiadomienia oraz pracować w niesprzyjających warunkach toczącego się konflktu. Personel MKCK musi nie może odmówić skierowaniu w dowolny region świata podczas pierwszych 24 miesięcy zatrudnienia. MKCK poszukuje dojrzałych, ambitnych ludzi z umiejętnością pracy w zespole, zdolnością do współdziałania ze społecznościami o szerokiej rozmaitości cech i kultur.
[edytuj] Budżet MKCK
Żródła finansowania:
- państwa strony Konwencji genewskich (rządy)
- organizacje międzynarodowego
- zasoby publiczne
- Stowarzyszenia narodowe czerwonego krzyża i czerwonego półksięzyca
- zasoby prywatne
- inne
Całe finansowanie jest dobrowolne. Ciągle trwają zabiegi o nowych ofiarodawców.
Budzety:
- stałty – służy do pokrywania bieżących kosztów działalności w Genewie i w terenie; w połowie jest finansowany przez rząd Szwajcarii
- "nagły" – służy do pokrywania wydatków w sytuacjach nagłego zagrożenia, który jest zasilany z wpłat wynikających po ogłoszeniu specjalnych apeli
Księgowość MKCK jest co roku szczegółowo badana przez 2 firmy (jedną szwajcarską, a drugą międzynarodową). Dokładne dane liczbowe są publikowane w dorocznym sprawozdaniu Komitetu
[edytuj] Działalność MKCK
Promocja i wprowadzanie w życie prawa humanitarnego i uniwersalnych zasad humanitaryzmu, biorąć jednocześnie pod uwagę standardy prawne, kulturalne, etyczne i religijne w dziedzinach, w których działa. Wyłącznie humanitarna misja powstała po to, by chronić życie i godność ofiar wojny i wewnętrznej przemocy oraz zapobiegać cierpieniom towarzyszącym takim sytuacjom przez:
- wizytowanie uwięzionych – zapewnienie fizycznej i psychicznej wspólnoty z więzionym, zapobieżenie maltretowaniu
- ochrona ludności cywilnej – MKCK zbiera informacje o miejscach konfliktu, a następnie wysyła tam swoich przedstawicieli, którzy sporządzają dokładne raporty; w chwili, gdy wszystkie możliwości zapobieżenia tragedii wyczerpują się, MKCK może podjąć inicjatywę ewakuacji ludności z zagrożonych obszarów, o pomocy w scalaniu rozdzielonych rodzin oraz udzielaniu pomocy medycznej
- pomoc (wydział pomocy) – rozpoznawanie potrzeb i organizowanie, kierowanie programów pomocy; czyni przygotowania, aby dostarczana pomoc trafiała do potrzebujących. Dotyczy:
zabezpieczenia ekonomicznego wody i środowiska zdrowia
- opieka medyczna (wydział medyczny) – zaspojkajanie pilnych potrzeb w dziedzinie leków i środków medycznych, potrzebnych do leczenia rannych, problemy zdrowia ofiar konfliktów, jak epidemie, niewystarczająca higiena czy złe odżywianie
- miny – "Miny mogą być określane mianem nigdy nie chybiających bojowników, uderzających na ślepo, noszących broń w ukryciu i mordujących na długo po wygaśnięciu konfliktu. W istocie są największym pogwałceniem międzynarodowego prawa humanitarnego, będąc ślepym terroryzmem" – delegat MKCK; Traktat Ottawski o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych jest konwencją zakazującą używania, składowania, produkcji, rozwoju, pozyskiwania i przekazywania min przeciwpiechotnych, zobowiązującą do zniszczenia zarówno tych zmagazynowanych, jak i tych, znajdujących się już w ziemi.
[edytuj] Centralna agencja poszukiwawcza (od 1960)
Działalność MKCK, którą prowadzi często we współpracy ze stowarzyszeniami narodowymi, z których wiele ma swoje własne biura poszukiwań:
- zbieranie i rejestrownaie wszelkich informacji, które mogą być pomocne przy identyfikacji zmarłych, rannych i zaginionych i przekazywanie wiadomości najbliższym krewnym;
- ułatwianie korespodencji pomiędzy członkami rodzin rozdzielonych w wyniku wydarzeń, gdy przerwana zostaje wszelka inna łączność
- próby poszukiwania osób zaginionych oraz tych, o których krewni nie mają wiadomości
- wydawanie różnego rodzaju dokumentów, takich jak żaświadczenia o pobycie w niewoli, o śmierci lub dokumenty podróży
[edytuj] Dyplomacja humanitarna
Od 1990 MKCK może uczestniczyć w sesjach i pracach Zgromadzenia Ogólnego ONZ w charakterze obserwatora. Celem było promowanie współpracy pomiędzy obiema organizacjami. Ten status został przyznany w wyniku specjalna rola i mandaty przewidywanych dla MKCK przez Konwencje Genewskie z 12 sierpnia 1949 (rozważający specjalną rolę spełnianą przez MKCK w międzynarodowych stosunkach humanitarnych. MKCK utrzymuje również stosunki i dyskutuje o sprawach humanitarnych z głównymi organizacjami regionalnymi. Jego zadaniem jest zapewnić żeby swoje czynności i sprawy humanitarne sprawy zostały dobrze zrozumiane przez te ciała, który często są wzywane do interwencji ze względów politycznych albo wykonują specjalne zadania podczas konfliktów i związanych z tym kryzysów.
[edytuj] Dyskretna dyplomacja (quiet diplomacy)
MKCK nie nagłaśnia problemu przed jego zbadaniem, nie udostępnia sprawozdań i raportów komisji pokontrolnych. Jest organizacją, której obca jest taktyka publicznego ujawniania naruszeń. Wizytacje są dokładnie zaplanowane i poufne, a badania wysoko sformalizowane. Wszystkie te zabiegi mają na celu zapewnienie rzetelnej, sprawiedliwej i neutralnej oceny państwa, podejrzanego o łamanie praw człowieka.
