Okręty podwodne Typ VIIC
Z Wikipedii
Okręty podwodne typu VIIC - niemiecki typ średnich okrętów podwodnych z kadłubem naciskotrwałym wykonanym ze stali pancernej Wotan (miękkiej).
Niemiecki przemysł wojenny zaprojektował bardzo wiele odmian U-Bootów, podstawową siłę U-Bootwaffe tworzyły typy VII i IX, wywodzące się jeszcze z 1916 r. Chociaż typ IX miał większy zasięg i więcej torped, to właśnie na typ VII spadł główny ciężar walki z żeglugą aliantów. Wyprodukowano około 600 okrętów z tego typu, które na polu walki odniosły niemal 60% wszystkich sukcesów U-Bootów. Oficjalna dozwolona maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła około 100 m, jednak często schodziły one 2 razy głębiej niż zezwalały limity bezpieczeństwa (m.in. chcąc uniknąć bomb głębinowych). Z doskonale wyćwiczoną załogą U-Boot typu VIIC mógł zanurzyć się już w 12 sekund.
Okręt wyposażony był w 4 dziobowe aparaty torpedowe i jeden rufowy, zabierał ze sobą od 11 do 14 torped w zależności od zadania lub długości patrolu oraz 26 min. Załoga liczyła 44 ludzi, w tym: 4 oficerów, 10 podoficerów i 30 marynarzy, techników, radiotelegrafistów, torpedystów, elektryków, itp. Do służby weszły już w 1940 r. Napędzane były silnikami Diesla i elektrycznymi o mocy 2800 KM w wynurzeniu a 750KM w zanurzeniu, nawodna prędkość wynosiła 18 węzłów a podwodna 7,6 węzła. Długość wynosiła 66,5 m, szerokość 6,15 m, zanurzenie 4,5 m. Wyporność podwodna 871 ton. Zasięg nawodny wynosił 9700 mil morskich a podwodny 180 mil morskich.
Głównymi wadami konstrukcyjnymi były: nieszczelność zaworów rur wydechowych na większych głębokościach, łatwo uszkadzalny od bomb głębinowych pancerz oraz długi czas budowy i naprawy w stoczni.
Typ okrętu podwodnego VIIC zasłynął w bitwach o Atlantyk.
