Seweryn Krzemieniewski
Z Wikipedii
Seweryn Józef Krzemieniewski (ur. 4 stycznia 1871 w Kowiesach, województwo siedleckie, zm. 24 kwietnia 1945 w Krakowie), botanik polski, profesor i rektor Uniwersytetu Lwowskiego.
Ukończył gimnazjum w Siedlcach; podjął początkowo studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim (1892-1894), by przenieść się na nauki przyrodnicze, a w 1895 zmienić uczelnię na Uniwersytet Jagielloński. Tamże ukończył studia w 1898 i został demonstratorem w Katedrze Fizjologii Roślin; lata 1900-1902 spędził w Akademii Rolniczej w Dublanach jako asystent w Katedrze Botaniki. W 1902 powrócił na Uniwersytet Jagielloński i został asystentem w Katedrze Fizjologii Roślin u Emila Godlewskiego (starszego). W 1905 doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, cztery lata później obronił rozprawę habilitacyjną. Odbył także studia specjalistyczne w Delft i Lipsku.
W latach 1909-1919 był profesorem botaniki Akademii Rolniczej w Dublanach. Od 1911 kierował Stacją Doświadczalną Botaniczno-Rolniczą we Lwowie, a w 1919 został profesorem Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1923-1924 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego, 1931-1932 rektora Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1941 pracował w Instytucie Przeciwtyfusowym Rudolfa Weigla we Lwowie, w 1944 osiadł w Krakowie. Pracował tamże w Instytucie Odo Bujwida, a krótko przed śmiercią podjął wykłady z anatomii i fizjologii roślin na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Działał w Polskiej Radzie Ochrony Przyrody, należał m.in. do Czechosłowackiej Akademii Pracy, Towarzystwa Naukowego Lwowskiego, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; od 1937 był prezesem Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Zainicjował powstanie rezerwatu flory stepowej w Krzywczycach pod Lwowem. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Krakowie, pochowany jest na cmentarzu Rakowickim.
Żoną Seweryna Krzemieniewskiego była od 1899 Helena Józefa z Choynowskich, botanik, mikrobiolog, jego wieloletnia współpracownica, po II wojnie światowej profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.
Był autorem około 70 prac naukowych z fizjologii, mikrobiologii, rolnictwa, historii botaniki i ochrony przyrody. Zajmował się m.in. problemem podniesienia uprawy łąk i pastwisk podkarpackich i tatrzańskich.
Źródła:
- Słownik biologów polskich (pod redakcją Stanisława Feliksiaka), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1987
