Splicing
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Splicing, składanie genu, wycinanie intronów - usunięcie intronów (sekwencji niekodujących) i połączenie eksonów (sekwencji kodujących) z prekursorowego mRNA organizmów eukariotycznych. Proces ten zachodzi podczas obróbki posttranskrypcyjnej po to, by gen mógł kodować ciągły łańcuch polipeptydowy. Splicing katalizowany jest przez kompleks białek i RNA zwany spliceosomem. W niektórych przypadkach następuje samowycinanie się intronów, bez udziału spliceosomu, funkcję katalitycznę pełni wówczas RNA, będące rybozymem.
Intron musi posiadać następujące sygnały: sekwencję GU na końcu 5' i sekwencję AG na końcu 3' (dla spliceosomu klasycznego, natomiast dla spliceosomu alternatywnego odpowiednio AU i AC) oraz tzw. miejsce rozgałęzienia, w którym znajduje się nukleotyd adeninowy (A). Splicing dokonywany przez spliceosom oraz samowycinanie zaczynają się od ataku grupy 2'OH nukleotydu adeninowego z miejsca rozgałęzienia na pierwszy nukleotyd intronu (koniec 5'), co powoduje powstanie pętli. Następnie grupa 3'-OH uwolnionego egzonu atakuje ostatni nukleotyd intronu na końcu 3', dzięki czemu egzony się łączą i uwalniany jest intron w formie lassa.
Splicing alternatywny polega na tym, że łączone są ze sobą różne eksony, np. niektóre są pomijane, a niektóre introny nie są usuwane. W ten sposób z jednego genu może powstać więcej niż jedna cząsteczka mRNA. Rekord należy do genu Dscam Drosophila melanogaster, który ma 38 000 wariantów splicingu. Ocenia się, że od 35 do 75% ludzkich genów podlega alternatywnemu splicingowi.
