Włodzimierz Antoniewicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Włodzimierz Antoniewicz (ur. 15 lipca 1893 w Samborze, zm. 20 maja 1973 w Warszawie), archeolog polski, rektor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN.

Był synem Karola (kontrolera pocztowego, uczestnika powstania styczniowego) oraz Wandy Kurowskiej (malarki i działaczki społecznej). Ukończył gimnazjum we Lwowie, studiował archeologię i geografię na Uniwersytecie Lwowskim, Uniwersytecie Jagiellońskim oraz uniwersytetach w Wiedniu, Paryżu i Pradze. Wśród jego nauczycieli byli m.in. Eugeniusz Romer i Ludomir Sawicki. Pracę doktorską obronił na UJ w 1918 pod kierunkiem Piotra Bieńkowskiego (Znaczenie bursztynu w prehistorii Europy).

W 1914 został ciężko ranny na froncie wojennym. Zwolniony z wojska, pracował jako kustosz Muzeum Zamku na Wawelu (1916-1918). W latach 1918-1920 był zastępcą kierownika Wydziału Kultury i Sztuki Tymczasowej Komisji Rządzącej w Krakowie. Pracował krótko jako docent archeologii pradziejowej Uniwersytetu Poznańskiego, od 1920 pozostawał związany z Uniwersytetem Warszawskim. Był m.in. kierownikiem Katedry Archeologii Pierwotnej i Wczesnośredniowiecznej (po II wojnie światowej pod nazwą Katedra Archeologii Polski), profesorem nadzwyczajnym (od 1924), profesorem zwyczajnym (od 1928), dziekanem Wydziału Humanistycznego (1934-1936), wreszcie rektorem (1936-1939). Wchodził w skład Senatu Tajnego UW w okresie okupacji; pracował w tym czasie jako palacz w szkołach warszawskich. Kontynuował wykłady na UW po wojnie aż do emerytury w 1963.

Od 1924 był dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Warszawie, po wojnie krótko pełnił funkcję zastępcy dyrektora (1945-1946). Współpracował ponadto z Instytutem Historii Kultury Materialnej PAN oraz Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświaty Publicznej. W latach 1925-1934 prowadził także wykłady na Uniwersytecie Wileńskim. Był członkiem wielu towarzystw i akademii naukowych, polskich i zagranicznych; w 1930 został członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w 1938 członkiem rzeczywistym TNW, w 1932 członkiem-korespondentem PAU, w 1952 członkiem tytularnym PAN, w 1957 członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1946-1949 był wiceprzewodniczącym TNW, ponadto kierował Komisją Historii Kultury i Sztuki tej instytucji oraz był redaktorem naczelnym jego wydawnictw. Został powołany w skład m.in. Akademii Leopoldina w Halle, Akademii Historii Starożytnej w Sztokholmie, Londyńskiego Towarzystwa Archeologicznego, Towarzystwa Prehistorycznego i Towarzystwa Antropologicznego w Wiedniu, Royal Society of Antiquaries w Londynie. Pełnił funkcje wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Polskiego Towarzystwa Archeologicznego.

Zajmował się w pracy naukowej archeologią pradziejową ziem polskich. Przedstawił obraz najdawniejszych dziejów ziem polskich na podstawie badań archeologicznych, odkrył pozostałości budowli romańskich w założonej przez siebie Stacji Archeologicznej w Wiślicy. Jako pierwszy przedstawił syntezę religii dawnych Słowian.

Opublikował ponad 300 prac naukowych, m.in.:

Baba kamienna w Dźwinogrodzie (1916)
Archeologia przedhistoryczna jako przedmiot nauczania (1921)
Pochodzenie i gatunki bursztynu w Europie (1923)
Pradzieje ziem polskich (1927)
Archeologia Polski. Zarys czasów przedhistorycznych i wczesnodziejowych ziem Polski (1928)
O religii dawnych Słowian (1948-1949)
Historia sztuki najdawniejszych społeczeństw pierwotnych (1957)
Religia dawnych Słowian (1957)

W latach 1959-1970 wydał 10 tomów cyklu "Pasterstwo Tatr Polskich i Podhala", był redaktorem "Wiadomości Archeologicznych", "Światowida", "Postępów Archeologii". Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Legii Honorowej, odznaczeniami bułgarskimi, włoskimi i jugosłowiańskimi.

Źródła: