Łączność DX
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Łączność DX - (czyli propagacja) - w krótkofalarstwie oznacza łączność międzykontynentalną. W CB-Radio - łączność międzynarodową.
Oba typy łączności nawiązywane są za pośrednictwem fali radiowej odbitej od jonosfery w zakresie fal krótkich, zależne od pory dnia, aktywności słońca umożliwiają przeprowadzanie łączności dalekiego zasięgu mierzonego w tys. km ze stacjami zagranicznymi, nawet z innych kontynentów. Długość fali zależy od częstotliwości im wyższa tym wyżej w atmosferze się zakrzywia bądź odbija. Przy odpowiednim dobraniu częstotliwości pracy i kąta promieniowania, można uzyskiwać zasięg kilkuset km przy mocach znacznie mniejszych niż w zakresie fal długich i średnich. Fala długości fali 80 m robi to już bardzo nisko, szczególnie w ciągu dnia. Natomiast częstotliwości powyżej 1 GHz przenikają przez atmosferę bez żadnych problemów, stąd też są stosowane w łączności satelitarnej.
Wielu ludzi fascynuje się właśnie tymi łącznościami, zrzeszają się oni w kluby z reguły używają jakiegoś umownego kanału (tzw. monitor klubowy). Jako potwierdzenie takich łączności stosuje się specjalne kartki wysyłane pocztą (karty QSL) łączności te są prowadzone w języku angielskim, w zasadzie wystarczy znać tylko podstawy by móc się porozumieć zagraniczną stacją. Często podwyższone warunki propagacyjne utrudniają łączność lokalną, co jest rzeczą normalną na CB. Zależnie od aktywności słońca najczęściej pod wieczór zapada cisza i wtedy możemy porozumiewać się bez żadnych zakłóceń, choć często są okresy, gdy warunki propagacyjne nie podnoszą się całymi dniami.
Zasady prowadzenia łączności
"Wejście" w eter rozpoczynamy od nasłuchu. Prowadzenie takiej łączności, często utrudnione jest zakłóceniami od innych stacji, silnymi szumami i zanikami sygnałów naszego korespondenta, związanymi ze zmianami propagacji.
Należy precyzyjnie dostrajać się do stacji nadającej (służą do tego pokrętła RIT, CLARIFIER lub DELTA TUNE), osłuchać się z charakterystycznym brzmieniem emisji jednowstęgowej SSB. Nieco inne wymagania stawia praca emisją FM. Największym utrudnieniem jest tu dokuczliwy dla ucha szum (możemy ograniczyć go lub nawet wyeliminować pokrętłem SQUELCH.
Oprócz spraw technicznych związanych z prowadzeniem łączności oraz znajomości języków obcych, niezbędna jest również znajomość specjalnego slangu radiowego i geografii.
Przyjęto trzy sposoby rozpoczęcia łączności:
- Wywołanie ogólne CQ DX, wywołanie konkretnego kraju lub nawet konkretnej stacji zagranicznej.
- Odpowiedź na wywołanie stacji zagranicznej. Specjalna procedura obowiązuje podczas łączności ze stacją DX-PEDITION.
- Wywołanie stacji zagranicznej, która zakończyła właśnie łączność z inną stacją. Dużym utrudnieniem jest w tym przypadku fakt, iż zazwyczaj słyszymy tylko jednego z rozmówców.
Znak wywoławczy powinien być krótki, może składać się np. z inicjałów operatora. Członkowie klubów DX posługują się klubowymi znakami wywoławczymi.
