Absorpcja promieniowania beta
Z Wikipedii
Absorpcja promieniowania beta - proces pochłaniania promieniowania β, czyli strumienia elektronów lub pozytonów, przez napromieniowywaną substancję. Jest skutkiem oddziaływania promieniowania beta z materią: wzbudzania i jonizacji atomów, oddziaływania kulombowskiego z elektronami substancji, emisji promieniowania hamowania. Straty energii cząstek beta dzielimy zwykle na cześć kolizyjną (c, straconą w wyniku zderzeń) i radiacyjną (r, wypromieniowaną):
, 
,
gdzie: W - energia potrzebna na wytworzenie pary jonów, I - liczba wytworzonych par jonów, Z - liczba atomowa pochłaniającej substancji, E - energia cząstki β, N - gęstość atomów substancji pochłaniającej.
Ze względu na małą masę elektronów i pozytonów, podczas absorpcji tracą one nie tylko energię, ale także zmienia się ich tor ruchu. Oznacza to, że wiązka równoległych cząstek beta po wniknięciu w substancję ulega znacznemu rozproszeniu, a każda z cząstek ma inny tor, często o bardzo różnej długości.
Należy także zaznaczyć, że tor antyelektronów (tzn. pozytonów) w normalnej substancji będzie zawsze dłuższy od toru elektronu. Jest to spowodowane jednoimiennością ładunków antyelektronu i jądra atomowego - odpychają się one powodując mniejszą utratę energii kinetycznej przez antyelektron. Pochłanianie antyelektronu w normalnej materii kończy się jego anihilacją przy zetknięciu z elektronem.
