Alfons Flinik
Z Wikipedii
Alfons Flinik (16 listopada 1926 - 11 lutego 2003 w Gnieźnie), polski hokeista na trawie, olimpijczyk.
Syn Władysława i Agnieszki z Borowskich, ukończył w Gnieźnie szkołę zawodową (uzyskując zawód technika mechanika) oraz liceum ogólnokształcące. Karierę hokejową związał z klubem Stella Gniezno (później zmieniano nazwę na Spójnia i Sparta), w barwach którego zdobył czternaście tytułów mistrza Polski (1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1956, 1957, 1958, 1959, 1961, 1962, 1964). Grał na lewym skrzydle, względnie w ataku.
W latach 1949-1960 wystąpił w 43 meczach reprezentacji narodowej, strzelił sześć bramek. Debiutował 4 września 1949 w Pradze w meczu z Czechosłowacją. W 1952 grał we wszystkich meczach turnieju olimpijskiego w Helsinkach (Polska zajęła 6. miejsce). Drugi start olimpijski - w Rzymie w 1960 (12. miejsce) - był zarazem jego pożegnaniem z zespołem narodowym; także na tej olimpiadzie wystąpił we wszystkich meczach. 2 sierpnia 1952 wziął udział w meczu Europa-Indie w Amsterdamie.
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener. Był również działaczem sportowym, zarówno w swojej dyscyplinie, jak i środowisku olimpijczyków. Zorganizował i kierował Gnieźnieńskim Klubem Olimpijczyka, był wiceprezesem Sparty Gniezno. Jako pierwszy hokeista został uhonorowany tytułem "Mistrz sportu" (1952), potem otrzymał także tytuł "Zasłużony mistrz sportu", srebrny i brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Hokeistami (również olimpijczykami) byli jego bracia Henryk i Jan. Żonaty (żona Urszula z domu Hetman, pielęgniarka), ma dwie córki (Annę, nauczycielkę i Jolantę, laboranta). Hokej uprawiała także jego wnuczka Marta Kiełpińska.
