Angielska wojna domowa
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: Sekcje o Angielskich Wojnach Domowych.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Angielska wojna domowa albo Wojny – seria trzech wojen domowych pomiędzy parlamentarzystami i rojalistami od 1642 do 1651. Parlamentarzyści buntowali się przeciwko królowi Karolowi I i Karolowi II. W tym czasie Oliver Cromwell zniósł ustrój monarchiczny.
Spis treści |
[edytuj] I angielska wojna domowa
Długi Parlament podważa autorytet króla Karola I. Przejął kontrolę nad neutralnym Royal Navy i najwięcej miast popiera Parlament. Król walczy za tradycyjny rząd, Kościół i państwo. Na innych, pomocników Parlamentarzystów znalezione radykalne zmiany w religii, zasadach ekonomii i w ważnych reformach w rozmieszczeniu władzy w podziale możności na poziomie narodowym. Na dodatek Parlament nie był jednolity; Tam byli członkowie Izby Lordów w Parlamencie Oksfordzkim króla, który był w Westminsterze. Dowództwo nad armią złożoną ze zwolenników Długiego Parlamentu objął Oliver Cromwell. Pierwszą bitwą dwóch stronnictw była Bitwa pod Edgehill.
[edytuj] II angielska wojna domowa
W lutym 1648 Colonel John Poyer, naczelnik zamku Pembroke odmówił przekazania jednego z oficerów Fairfaksa.
[edytuj] III angielska wojna domowa
[edytuj] Zobacz też
- Oliver Cromwell
- parlamentarzyści
- rojaliści
- Karol I Stuart
- Karol II Stuart
