Antyseptyka
Z Wikipedii
Antyseptyka (gr. anti - przeciw sepsis - gniciu , dosłownie: zapobieganie gniciu) - postępowanie odkażające, mające na celu niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych, w zakażonych ranach, jak również na określonych przedmiotach - przy użyciu środków chemicznych, wysokiej temperatury, promieni nadfioletowych i promieniowania jonizującego.
Spis treści |
[edytuj] Chemiczne środki antyseptyczne
Do tego celu stosowane są preparaty zawierające dichlorofenol, heksachlorofen, diglukonian chloroheksydyny, a także heksylorezorcynol, alkohol etylowy, alkohol izopropylowy, jodofory oraz preparaty złożone: Dishand (Chirurgina), Octenisept. Ograniczone zastosowanie w antyseptyce znajdują chloraminy, barwniki akrydynowe, barwniki trifenylometanowe, związki srebra (azotan srebra) z żelatyną lub albuminą.
[edytuj] Inne środki antyseptyczne
Wysokiej temperatury używa się w autoklawach i sterylizatorach do sterylizacji narzędzi i innych przedmiotów wielokrotnego użytku, sale operacyjne i sale chorych odkaża się przy użyciu światła nadfioletowego z lampy kwarcowej. Czasem używa się również promieniowania jonizującego.
[edytuj] Historia antyseptyki
Pierwszym bojownikiem antyseptyki był węgierski lekarz położnik Ignacy Filip Semmelweis, który w 1847 roku skutecznie przeprowadził kampanię w sprawie dezynfekcji rąk roztworem chloru w klinikach położniczych. W krótkim czasie udało się zmniejszyć śmiertelność o połowę wśród rodzących kobiet.
Bardziej znanym od Semmelweisa i nazywanym ojcem antyseptyki był brytyjski chirurg Joseph Lister. Za skuteczny środek dezynfekcji uważał Lister kwas karbolowy (fenol). Zalecał stosowanie tego środka w czasie zabiegów i operacji w formie rozpylonego aerozolu (1867). Dzięki temu śmiertelność operacji przepukliny z 78% spadła do 10%. Rok 1867 traktowany jest również jako początek nowej epoki w chirurgii.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Link zewnętrzny
