Bhakti
Z Wikipedii
Bhakti (sanskr. bhakti - przywiązanie, miłość; termin zwykle oddawany jako pobożność) - forma religijności w hinduizmie przejawiająca się głębokim emocjonalnym i intelektualnym oddaniem Bogu, której metaforą może być miłosny związek z bóstwem, a zarazem niezwykle silny, żywiołowy ruch religijno-społeczny. Osoba praktykująca bhakti nazywana jest bhaktą.
Początki bhakti możemy wyśledzić już w upaniszadach. W literaturze klasyczny przykład w pełni ukształtowanego kultu bhakti typu intelektualnego stanowi Bhagawad Gita.
Pierwsze ruchy bhakti powstały na południu Indii, w Tamilnadu. Najintensywniejszy okres ich rozwoju na tych terenach przypada na VII-IX w. Później ruchy bhakti pojawiły się na Dekanie i wreszcie dotarły do Indii Północnych, gdzie rozwijały się od ok. XII do XVII w.
Nie należy myśleć o bhakti jako o jednorodnym, zwartym ruchu - poszczególne grupy zaangażowane w kulty pobożnościowe kierowały się ku różnym bóstwom (przede wszystkim ku Śiwie, Krysznie, Ramie i Kali) i przyjmowały odmienne stanowiska teologiczne. Dla wszystkich jednak kluczowe było uczestnictwo w Bogu, docieranie do niego i odnalezienie z nim bliskości.
Ruchy bhakti zaowocowały nowymi formami jogi, m.in. powstaniem bhakti jogi. Najbardziej charakterystyczną praktyką średniowiecznego bhakti była poezja religijna, ceniona do tej pory ze względu na szczególne walory estetyczne (m.in. poezja krysznaicka oraz poezja ramaicka). Nauki bhakti miały też znaczący wpływ na sztukę indyjską, w szczególności na malarstwo miniaturowe w północnych Indiach.
Zobacz też: glosariusz hinduizmu, literatura hindi, literatura tamilska, literatura bengali
