Billing
Z Wikipedii
Billing - zestawienie opłat abonamentowych, opłat za połączenia i usługi dodane, jakie abonent przeprowadził w danym cyklu rozliczeniowym. Umożliwia szczegółową kontrolę dokonanych transakcji.
[edytuj] Billing w Polsce
Historia wprowadzenia billingu w Polsce sięga lat 80. XX wieku. Wtedy monitorowanie łącz było możliwe tylko na specjalne życzenie klienta, oraz jeżeli były prowadzone działania operacyjne służb specjalnych. Wykorzystywano do tego specjalne urządzenia elektroniczne typu NURT (Numeryczny rejestrator telefoniczny). Rejestrator ten zapisywał na taśmie każde zdarzenie na łączu, mające znaczenie, nawet zadzwonienie na numer. Ze względów technicznych możliwości stosowania billingu w tamtym czasie były mocno ograniczone. Po 1989 roku TPSA rozpoczęła wymianę central na nowe. Ze względów technicznych wprowadzanie billingu w kraju odbywało się z niemałymi trudnościami. Tylko w niewielu miastach funkcjonowały skomputeryzowane centrale. Większość były to albo mechaniczne centrale oparte na systemie Strowgera, albo Pentaconty, albo centrale analogowe, np. typu E-10A z lat 70. XX wieku. Z początkiem lat 90. zaczęto montować nowoczesne (jak na tamte lata) centrale AT&T 5ESS. W połowie lat 90. monitorowanie połączeń było możliwe w większych polskich miastach na życzenie klienta. Sukcesywnie modernizowano także zabytkowe systemy na potrzeby billingu, tak , by kilka lat później je zezłomować. Konieczne było skonstruowanie specjalnych urządzeń do monitorowania na łączną sumę 660 tysięcy abonentów, na zamówienie sześciu dyrekcji okręgów TP S.A. w Polsce. W roku 1998 można było uzyskać billing już w większości miejskich central. W przypadku telefonii komórkowej od samego początku jej działania w Polsce możliwy był monitoring połączeń.
