Bitwa morska koło przylądka St. Vincent
Z Wikipedii
Bitwa koło przylądka St. Vincent
W 1797 roku trwała wojna francusko - angielska. Dowódcy francuscy chcieli przechylić szalę zwycięstwa poprzez wysadzenie na wybrzeżu Anglii silnego desantu, jednak przy przewadze floty brytyjskiej było to bardzo ryzykowne. W tym samym roku do wojny po stronie Francji przystąpiły Hiszpania i Holandia. Francuzi by zapewnić sobie panowanie na morzu postanowili flotę hiszpańską przebazować do Brestu. Jak tylko z portów wypłynęła eskadra hiszpańska, w morze wypłynęła również flota angielska.
Spis treści |
[edytuj] Dowódcy
- Flotą hiszpańską dowodzili adm. Bonawentura Moreno i adm. Ludwik de Cordoba.
- Flotą Angielską dowodził adm. John Jervis
[edytuj] Siły przeciwników
- Flota hiszpańska - 24 okręty.
- Flota angielska - 15 okrętów.
[edytuj] Przebieg bitwy
Bitwa rozegrała się 14 lutego 1797 roku. Hiszpanie płynęli z wiatrem podzieleni na dwie grupy. Straż przednia była w sile 7 okrętów i dowodził nią adm. Bonawentura Moreno, siły główne w sile 17 okrętów szły nieco za pierwszą grupą i dowodzone były przez adm. Ludwik de Cordoba. Hiszpanie pewni swojej siły poruszali się w dość luźnym szyku. W pewnym momencie pojawiła się przed nimi eskadra brytyjska, również podzielona na dwie grupy. Jednak Anglicy szli w innym ustawieniu. Grupa z przodu była grupą stanowiącą siły główne i składał się z 12 okrętów, straż tylną stanowiły 3 okręty pod dowództwem kmdr.Nelsona. Brytyjczycy płynęli w szyku tworząc ścisłą linię. Pomimo liczebnej przewagi Hiszpan nie zrezygnowali z bitwy. Admirał Jervis postanowił rozerwać flotę hiszpańską na dwie grupy, dzięki czemu zmniejszył by przewagę liczebną tych ostatnich. Pragnąc osiągnąć zamierzony skutek skierował swoje okręty pomiędzy dwie grupy eskadry hiszpańskiej. Główne uderzenie Anglików skupiło się na straży tylnej eskadry hiszpańskiej, po czym Jervis wykonał zwrot by zaatakować ostatnie hiszpańskie okręty. Widząc to adm. Moreno również wykonał zwrot by zaatakować tylną straż Brytyjczyków. To samo chciał wykonać adm. Cordoba od strony nawietrznej. Był to doskonały manewr taktyczny i gdyby doszedł do skutku Anglicy mogli znaleźć się w potrzasku, jednak stało się inaczej. Płynący w trzecim od końca okręcie kmdr. Nelson szybko ocenił sytuację i łamiąc wszelkie regulaminy złamał szyk by przeciąć drogę kolumnie hiszpańskiej, wraz z nim z szyku wyszły jeszcze dwa okręty. Wściekły ogień salw burtowych angielskich okrętów powstrzymał czoło kolumny hiszpańskiej. Manewr ten pozwolił adm. Jervisowi na zwrot i dogonienie eskadry hiszpańskiej, którą zaatakował od tyłu.
[edytuj] Rezultat bitwy
Hiszpanie stracili 4 okręty wzięte do niewoli, reszta floty zawróciła do bazy w Kadyksie. Anglicy wyszli z bitwy bez strat własnych.
[edytuj] Pokłosie bitwy
Genialny manewr Nelsona pozwolił odnieść Anglikom całkowite zwycięstwo. Zrewolucjonizował on dotychczasową sztywną taktykę liniową. Dzięki temu manewrowi okręty mogły wykorzystywać wszystkie działa burtowe, gdy przeciwnik mógł jedynie strzelać z nielicznych dział znajdujących się na dziobie.
[edytuj] Bibliografia
- E. Kosiarz „Bitwy morskie” Wyd. Morskie 1964
