Bitwa pod Lesienicami
Z Wikipedii
| Bitwa pod Lesienicami wojna polsko-turecka 1672-1676 |
|||||||||||||||||
| Data | 24 sierpnia 1675 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Lesienice, 7 km od Lwowa | ||||||||||||||||
| Wynik | wygrana wojsk polsko-litewskich | ||||||||||||||||
| Terytorium | rejon Lwowa | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Wojna polsko-turecka 1672-1676 | |
|
Chocim – Kamieniec Podolski – Lesienice – Ładyżyn – Niemirów – Wojniłów – Żurawno |
|
Bitwa pod Lesienicami (zwana też bitwą pod Lwowem - Lesienice położone są 7 km od Lwowa) miała miejsce 24 sierpnia 1675 podczas wojny polsko-tureckiej 1672-1676.
Spis treści |
[edytuj] Wstęp
W końcu czerwca armia turecka pod wodzą Ibrahima Szyszmana (Tłuściocha) (20-30 tys. żołnierzy) przeprawiła się przez Dniestr pod Tehinią i opanowała Bar. W lipcu pod Manaczynem dołączyła do nich armia tatarska (ok. 30 000 żołnierzy).
Gdy król Polski Jan III Sobieski dowiedział się o tym, obsadził zamki podolskie częścią swych skromnych sił w celu opóźnienia marszu armii Ibrahima Szyszmana. Resztę swych sił skoncentrował w okolicach Lwowa. Dnia 27 lipca Turcy zdobyli Zbaraż. Po Podolu i Wołyniu rozlały się zagony tatarskie. Na wieść o koncentrujących się pod Lwowem wojskach polskich, 22 sierpnia Ibrahim Szyszman wysłał ok. 10 000 Tatarów pod Lwów w celu ich zlikwidowania.
Sobieski miał do dyspozycji 6 000 żołnierzy, w tym połowę jazdy. Gdy dowiedział się o idących na niego Tatarach rozstawił część swych sił (głównie dragonia i lekka jazda) na 4 kierunkach, skąd mógł przybyć nieprzyjaciel, natomiast husaria została w odwodzie (ok. 1200-1500 żołnierzy). Piechota stanęła w ufortyfikowanym obozie pod miastem.
[edytuj] Bitwa
Od strony Glinian 24 sierpnia pojawili się Tatarzy, idąc wzdłuż rzeki Pełtwi. Była to zwężająca się równina umieszczona między wzgórzami a bagnami rzeki. Dwa jedyne wyjścia z tej doliny zostały obsadzone przez dragonię i lekką jazdę. Ponadto Sobieski za wzgórzami ustawił pachołków z kopiami, mających udawać, że stoi tam potężna masa kawalerii. Tatarzy, chcąc wyjść z obozu, zaatakowali pilnującą wyjścia grupę Bidzińskiego i Lubomirskiego (400 żołnierzy). Gdy zostali odparci, uderzył na nich Sobieski z 2000 jazdy (głównie husaria oraz 300 jeźdźców litewskich, których przywiódł hetman polny litewski Michał Radziwiłł).
Stłoczeni Tatarzy nie mogli wykorzystać swej przewagi liczebnej. Do tego paraliżowała ich myśl o gotowej do natarcia kawalerii za wzgórzami. Walka była zatem krótka i Tatarzy zostali rozbici.
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
