Bitwa u ujścia Bagradasu
Z Wikipedii
| Bitwa u ujścia Bagradasu wojna Kartagińczyków z najemnikami |
|||||||||||||||||
| Data | 239 p.n.e. | ||||||||||||||||
| {{{2}}} | {{{3}}} | ||||||||||||||||
| Wynik | wygrana Kartaginy | ||||||||||||||||
| Przyczyna | zmniejszenie żołdu oddziałom najemnym | ||||||||||||||||
| Terytorium | Ujście rzeki Bagradas | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa u ujścia Bagradasu 239 p.n.e. miała miejsce w trakcie wojny Kartagińczyków z najemnikami 240-237 p.n.e. (tzw. wojna bezlitosna).
Konflikt wzniecili najemnicy puniccy (Iberowie, Celtowie, Ligurowie, Balearowie i Grecy - 20 000 ludzi) niezadowoleni ze zmniejszenia żołdu po zakończeniu wojny punickiej.
Do pierwszego starcia doszło pod Ityke w 240 p.n.e., gdzie Hannon zadał klęskę rebeliantom dzięki szarży 100 słoni bojowych.
W rok później strateg Libii na czele 10 000 ludzi i 70 słoni pobił wojska powstańców u ujścia rzeki Bagradas. Rebelianci stracili 6 000 zabitych. 2 000 buntowników zostało wziętych do niewoli.
Wprawdzie w 237 p.n.e. pod Tynes powstańcom udało się jeszcze pokonać wojska kartagińskie, lecz dzięki pomocy Hamilkara Hannonowi udało się w końcu rozbić ostatecznie siły buntowników. Ich przywódca Mathos został zamęczony w swoistej "drodze krzyżowej" na ulicach Kartaginy.
