Caravaggionizm
Z Wikipedii
Caravaggionizm - formuła stylistyczna w malarstwie barokowym wprowadzona i rozwinięta ok. 1605-40 przez włoskich kontynuatorów i naśladowców Caravaggia:
- w Rzymie - Bartolomeo Manfredi, Carlo Saraceni, Orazio i Artemisia Gentileschi
- w Neapolu - Carraciolo i Jusepe Ribera
Caravaggionizm rozprzestrzenił się ok. 1620 w niemal całej Europie. Oddzialal także na wielu wybitnych artystów baroku (Peter Paul Rubens, Jan Lievens, Rembrandt, Diego Velázquez, Francisco de Zurbarán)
Cechy obrazu caravaggionistycznego:
- silny świtłocień z intensywnym snopem światła,
- neutralne ciemne tło,
- postacie ujęte najczęściej w polfigurach lub w 3/4,
- ukazane na bliskim planie,
- silne stloczenie kompozycji,
- iluzjonizm w oddaniu faktur i materi przedmiotów i ciał,
- dramatyczny patos i dynamiczność kompozycji.
