Chlodwig I
Z Wikipedii
Chlodwig I (ok. 466 - 27 listopada 511) był władcą Franków, synem Childeryka I i Basiny. Ten chyba najsłynniejszy z merowińskich władców król objął władzę w 481 roku, po śmierci ojca. Pokonał pretendentów do tronu Ragnachara i Chararicha. Po śmierci króla Wizygotów Euryka w 486 roku, wyprawił się do północnej Galii, gdzie rezydował Syagriusz. Podbił jego państwo, a zbiegłego Syagriusza kazał wydać, a następnie stracić.
U króla Franków zaczęła się przejawiać sympatia do religii chrześcijańskiej. Zachęcała go do tego jego małżonka, księżniczka burgundzka Chrotilda.
Podczas jego panowania doszło do konfliktu z Alemanami. Zagrażali oni sojusznikowi Chlodwiga, Siegbertowi. Chlodwig według legendy zapowiedział, że jeśli odniesie zwycięstwo, to zerwie z dawnymi wierzeniami. 2 lutego 496 rozegrała się bitwa pod Zulpich. Król Alemanów poległ, a Frankowie odnieśli zwycięstwo.
Po tym wydarzeniu Chlodwig dotrzymał słowa i w Boże Narodzenie 496 roku został ochrzczony w Reims przez tamtejszego biskupa, św. Remigiusza. Nadane mu zostało imię ostatniego wielkiego cesarza Rzymu - Konstantyna. Co ważne dla późniejszych sukcesów Franków, Chlodwig przyjął chrzest w formule katolickiej, a nie arianskiej. Arianizm preferowały inne ludy germańskie. Zapewniło mu to wdzięczność i poparcie Kościoła oraz sympatię większości mieszkańców byłego cesarstwa zachodniorzymskiego.
Chrzest Chlodwiga jest ważny, gdyż ilustruje podział władzy wedle ewangelicznej zasady oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Obserwując dialog między władcą a Remigiuszem, biskupem Reims, widzimy, jak każda strona dąży do ustalenia zakresu swych rządów. Biskup mówi królowi: przyjąłeś chrzest w Kościele. Kościół uznał twoją władzę, ale ty musisz uznać władzę Kościoła.Nie dochodzi w tym momencie do rozmycia granicy między tymi dwiema władzami. Już od pierwszej chwili ustalono ich zakres, potwierdzono istnienie dwóch autorytetów. Kościół uznawał władzę świecką i uświęcał ją, oddzielając zarazem od władzy kościelnej. To bardzo ważny szczegół.
Później nakłoniony przez Chrotildę wyprawił się na Burgundów. Księżniczka pragnęła się zemścić na stryju za śmierć rodziców. Jednak Chlodwig nie spełnił tej prośby a nawet pozyskał jej stryja Gundobada do sojuszu przeciwko Wizygotom Alaryka II. W 507 roku doszło w pobliżu Poitiers pod Vougle do bitwy z Wizygotami. Król Alaryk II poniósł śmierć.
Największym wyróżnieniem dla króla Franków było nadanie mu godności konsula jako ostatniemu spadkobiercy po zachodnim cesarstwie rzymskim. Pod koniec życia Chlodwig przeniósł dwór do Paryża gdzie umarł w 511 roku. Chrotilda po śmierci została kanonizowana.
[edytuj] Państwo Chlodwiga
Wczesnofeudalna monarchia Chlodwiga odbiegała znacznie od wzorów antycznych. Była typowym państwem patrymonialnym. Jej władca tytułował się królem Franków, a ziemie swego królestwa traktował jako osobistą własność patrimonium. Dzielił je według własnego uznania między synów oraz przekazywał w użytkowanie tym, których pragnął wyróżnić lub wynagrodzić.
Dawny parostopniowy podział administracyjny Cesarstwa (na prefektury, diecezje, prowincje i civitates) uległ za czasów frankijskich daleko idącym uproszczeniom. Zachował się najniższy jego stopień civitates. W zmienionych warunkach otrzymały one nazwę ziem (pagi)
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z chrześcijaństwem i średniowieczem. Jeśli możesz, rozbuduj go.
