Daniel Naborowski
Z Wikipedii
Daniel Naborowski (ur. w 1573 w Krakowie, zm. w 1640 w Wilnie) – jeden z wybitniejszych poetów barokowych. Studiował medycynę w Bazylei oraz prawo we Włoszech i Francji, później także podróżował po Europie.
Przez 12 lat przebywał w różnych europejskich uniwersytetach, gdzie studiował pod kierunkiem znakomitych uczonych (w Padwie np. pobierał lekcje u Galileusza). Mówił swobodnie po włosku, francusku i niemiecku, znał łacinę i grekę. Życie spędził jako nadworny medyk i dyplomata w służbie kalwińskiej gałęzi rodu Radziwiłłów (sam poeta był tego wyznania). Twórczość poetycka stanowiła tylko margines jego zajęć.
Był jednym z pionierów polskiego baroku, tak w formie, jak i w treści – reprezentując nurt dworski, kunsztowny, konceptystyczny. Podejmował zwykle tematykę miłosną i filozoficzną, zwracając uwagę na przemijanie człowieka i dóbr materialnych, jego wplątanie w walkę ze złem i konieczność zachowania stoickiego umiaru oraz pokory wobec Boga. Pisywał głównie panegiryki, idealizujące braci Janusza i Krzysztofa Radziwiłłów. Z drugiej strony, wyjątkowo często wplatał w swoje utwory wątki rubaszne, a nawet nieprzywoite.
Jego bardziej znane utwory to między innymi:
- Na oczy królewny angielskiej...
- Krótkość żywota
- Na toż
- Cnota grunt wszytkiemu
- Do Anny
- Impresa
- Marność
