Directorium Inquisitorum
Z Wikipedii
Directorium Inquisitorum to datowane na ok. 1376 dzieło katolickiego teologa i inkwizytora Nicholasa Eymerica, w którym opisuje on tematy związane z magią i jego ściganiem. Przy kompilowaniu tej księgi Eymeric używał wielu grimuarów, które uprzednio skonfiskował oskarżonym o czary.
Opisywał on różne zakazane praktyki magiczne, między innymi: chrzest obrazów, okadzanie głowy nieboszczyków, sypanie soli w ogień, palenie zwłok zwierząt i ptaków, przyzywanie duchów, inwokowanie niezrozumiałych imion oraz mieszanie imion aniołów i demonów. Uważał czary związane z demonami za herezję i podzielił je na dwie kategorie: dulia i latria. Dulia czyli "fałszywa cześć" wiązała się z wzywaniem imion diabłów w litanii w celu wyjednania ich wstawiennictwa przed Bogiem. Poważniejsza latria czyli "fałszywy kult" polegała na składaniu ofiar i modłach do diabłów oraz paleniu im świec i kadzideł. Eymeric był jednym z pierwszych, którzy potępiali wszelkie formy przyzywania demonów - w popularnym wyobrażeniu nawet święci mogli zawierać pakty z siłami nieczystymi, jak wskazywał przykład św. Teofila, który zawarł pakt z diabłem by ułatwić sobie karierę w Kościele.
Oprócz opisywania typowych praktyk magicznych, Eymeric przedstawił też środki wydobywania zeznań, wśród których znaleźć można zarówno prymitywną manipulację psychologiczną jak i tortury. Jeśli idzie o tortury, Eymeric stał na stanowisku, że tortury są zwodnicze i nieefektywne. Jednak mimo to był pierwszym inkwizytorem, który obchodził kościelny zakaz wielokrotnego poddawania torturom. Twierdził, że zakaz ten odnosi się do pojedynczego oskarżenia i wobec tego dla każdej herezji można stosować osobną sesję tortur.
