Dom rzymski
Z Wikipedii
Dom rzymski (łac. domus) – w okresie IX – VII w. p.n.e. rolę domów pełniły chaty z gliny, kryte gałęziami. VII – II w. p.n.e. to domy z drewna kryte dachówką z centralnie usytuowanym atrium. Światło dochodziło przez compluvium. Wokół atrium znajdowały się pomieszczenia, z których boczne przeznaczano na magazyny, sypialnie dla służby. Za atrium znajdowała się sypialnia właściciela - tablinum. Obok tablium umieszczano inne ważne pomieszczenie, jadalnię triclinium. W II w. p.n.e. pod wpływem architektury greckiej dodano perystyl, do którego przeniosło się życie rodzinne. Atrium stało się pomieszczeniem reprezentacyjnym, a tablinum przekształciło się w pokój pracy właściciela. Układ prostokątnych pomieszczeń wokół atrium był zazwyczaj symetryczny. Ściany zdobione były stiukami, malowidłami a posadzki układano z barwnych kamieni tworząc mozaiki. W okresie Republiki, domy zamożnych właścicieli przekształciły się w wille.
