Edmund Nowicki
Z Wikipedii
Edmund Nowicki (ur. 13 września 1900 w Trzemesznie, zm. 10 marca 1971 w Warszawie) - polski duchowny katolicki, biskup gdański.
Uczył się w Gimnazjum w Trzemesznie. Po skończeniu poznańskiego seminarium otrzymał 15 marca 1924 święcenia kapłańskie w katedrze gnieźnieńskiej. Doktor prawa kanonicznego (studia w Rzymie w latach 1927-1930). W latach 1930-1939 pracował w Kurii i Trybunale Metropolitalnym w Poznaniu. Podczas II wojny światowej był więźniem obozów koncentracyjnych: Dachau i Gusen.
W latach 1945-1951 administrator apostolski kamieński, lubuski i prałatury pilskiej (diecezja gorzowska). 24 kwietnia 1951 mianowany biskupem koordynatorem sedi datus w Gdańsku, 26 września 1954 został konsekrowany na biskupa. 8 grudnia 1956 przejął diecezję gdańską jako koadiutor niemieckiego biskupa Spletta. Bullą z dnia 7 marca 1964 został mianowany biskupem gdańskim. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II, założył nowe seminarium duchowne.
Zmarł 10 marca 1971 w Klinice Kardiologii w Warszawie. Pochowany został w krypcie biskupów gdańskich w Archikatedrze w Gdańsku Oliwie.
Zobacz też: biskupi gdańscy
| Poprzednik Jan Cymanowski |
 |
Biskup gdański 1956-1971 |
|
Następca Lech Kaczmarek |
