Edmund Szamlewski
Z Wikipedii
Edmund Szamlewski (ur. 3 lutego 1917 w Pięciomorgach, powiat Świecie, zm. 1 sierpnia 1982), wojskowy polski, kapral, uczestnik obrony Westerplatte.
Pochodził z rodziny robotniczej, był synem Władysława i Marii z domu Schmidt. Ukończył Szkołę Podoficerską Piechoty dla Małoletnich w Śremie (1934), służył w 5. pułku piechoty Legionów w Wilnie; w 1938 został przeniesiony na Westerplatte, gdzie był kapralem zawodowym. W czasie obrony był dowódcą placówki "Wał" przy bramie kolejowej, następnie przebywał na placówce "Fort". 2 Września podczas nalotu przebywał na wartowni numer 2, gdzie został ciężko ranny. Przebywał następnie w obozie jenieckim w Dulken (Nadrenia), potem pracował w kolejnictwie jako robotnik przymusowy. We wrześniu 1944 został wcielony do armii niemieckiej i wysłany na front wschodni. Od maja do czerwca 1945 przebywał w niewoli radzieckiej.
Po wojnie pracował w kolejnictwie polskim, był m.in. zwrotniczym i dyżurnym ruchu; ostatnie lata przepracował ze względu na zły stan zdrowia w biurze technicznym. Na emeryturę przeszedł w 1977. Członek PZPR (od 1956), w latach 1970-1977 pełnił funkcję I sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej w swoim zakładzie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Iławie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaczeniami bojowymi; pośmiertnie w 1990 nadano mu Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
Z małżeństwa z Karoliną (od 1942) miał czterech synów (Henryka, Janusza, Władysława, Benedykta) i córkę (Marię). Miał również syna Zdzisława (ur. 1939).
