Ernst Öpik

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ernst Julius Öpik (1893 - 1985)

Ernst Julius Öpik (ur. 23 października 1893 w Kundzie, Estonia, zm. 10 września 1985 w Bangor, Irlandia Północna), estoński astronom. W 1932 zaproponował istnienie odległego okołosłonecznego obłoku materii, z którego miałyby pochodzić komety (tzw. Obłok Öpika-Oorta).

[edytuj] Skrócona biografia

Öpik ukończył gimnazjum w Tallinie a później wyższe studia na Carskim Uniwersytecie w Moskwie. W 1916, po 4 latach spędzonych w Obserwatorium Moskiewskim , mianowano go dyrektorem Wydziału Astronomicznego w Taszkiencie (Uzbekistan). W roku 1921 podjął pracę w obserwatorium astronomicznym w Tartu (Estonia), którą kontynuował aż do roku 1944, i którą przerwał jedynie dla badań w Harvard College Observatory w latach 1930-1934.

Jako były ochotnik Armii Białej i zdecydowany przeciwnik komunizmu musiał uciekać w bydlęcym wagonie przed nadciągającymi do Estonii wojskami ZSRR do Hamburga, skąd w 1948 udał się do Irlandii. Tam rozpoczął trwającą aż do roku 1981 pracę w Armagh Observatory (Armagh), w którym przez pewien czas pełnił także funkcję dyrektora. W latach 1950-1981 redagował Irish Astronomical Journal. Öpik piastował pozycję wizytującego profesora na Uniwersytecie Maryland (College Park) od 1956, nie przerywając jednak innych obowiązków.

Wnuk Ernsta Öpika, Lambit Öpik, jest brytyjskim politykiem.

[edytuj] Praca naukowa

Öpik był bez wątpienia jednym z najwybitniejszych astronomów swojego pokolenia, znanym ze swoich szerokich zainteresowań, obejmujących, prócz astronomii, także inne nauki fizyczne. Kilka z jego najważniejszych dokonań to

pierwsze obliczenia gęstości białego karła (40 Eri B) w roku 1915.
pierwsze dokładne wyznaczenie odległości do pozagalaktycznego obiektu (Messier 31) w 1922.
skonstruowanie hipotezy istnienia odległego okołosłonecznego obłoku materii jako miejsca pochodzenia komet Układu Słonecznego (Obłok Öpika-Oorta) w 1932.
prace teoretyczne nad ewolucją karłów i ich ewolucją w olbrzymy w 1938
nowa teoria ziemskich epok lodowcowych z 1952.

Ogromny jest wkład Öpika w badania drobnych obiektów Układu Słonecznego. Jego statystyczna analiza przecinających orbitę Ziemi asteroid i komet była fundamentalna dla zrozumienia ruchu tych ciał niebieskich i ich wpływu na Ziemię. Obliczona przez niego gęstość kraterów uderzeniowych Marsa została widowiskowo potwierdzona przez marsjańskie misje planetarne.