Eryk Rudy
Z Wikipedii
Eryk Rudy, isl. Eiríkur Rauði (ok. 950-1003) był założycielem pierwszych normańskich osad na Grenlandii odkrytej przez niego w 982 roku. Swój przydomek Eryk zyskał z powodu koloru włosów. Urodził się w Norwegii jako syn Thorwalda Aswaldssona, stąd był znany także jako Eryk Thorwaldsson.
Ok. roku 960 ojca Eryka, który dopuścił się morderstwa, skazano na wygnanie z Norwegii. Osiedlił się więc z rodziną w Islandii, jednak w roku 982, Eryk został wygnany również stamtąd, także za zabójstwo. Postanowił wtedy poszukać nowego lądu na zachód od Islandii, który już wcześniej odkrył Wiking Gunnbjorn.
Zgodnie z Sagą Eryka Rudego, banita spędził trzy lata na badaniu wybrzeża nowego kraju, który nazwał Grenlandią, po czym wrócił do Islandii z opowieściami o swej wyprawie. Zebrał dużą grupę kolonistów i wyruszył znów na Grenlandię, zakładając dwie osady - Osterbygd na wschodnim wybrzeżu oraz Vesterbygd na zachodnim. W Osterbyrd zbudował dla siebie posiadłość Brattahild. Eryk zyskał pozycję najważniejszego wodza Grenlandii. Z dwudziestu pięciu statków, które wyruszyły z Islandii, do celu dotarło czternaście, pozostałe zawróciły lub zaginęły na morzu.
Osady rozwijały się, osiągając liczbę 3000 mieszkańców, do pierwszych kolonistów dołączyli kolejni z przeludnionej Islandii. Jednak pewna grupa imigrantów, która przybyła w roku 1002 przywlokła z sobą zarazę. Zdziesiątkowała ona kolonię zabijając wielu z najważniejszych wodzów, w tym Eryka Rudego. Niemniej jednak kolonia wkrótce odżyła i przetrwała do XV wieku.
O ile wiadomo, Eryk miał czwórkę dzieci - synów Leifa Erikssona, Thorwalda Erikssona, Thorsteina Erikssona oraz córkę Freydis Eriksdottir.
Eryk Rudy (Eirik Raude) to również nazwa jednej z największych na świecie platform wiertniczych.
