Ethelwulf

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ethelwulf Król Wessex

Król Wessex i Kentu
Okres urzędowania	od lipiec 839 do 856
Poprzednik	Egbert
Następca	Ethelbald
Król Essex i Sussex
Okres urzędowania	od lipiec 839 do 13 stycznia 858
Poprzednik	Egbert
Następca	Ethelbald
Dane biograficzne
Dynastia	Dynastia Cedryka
Urodzony	ok. 795 Akwizgran
Zmarł	13 stycznia 858
Ojciec	Egbert (król Anglii)
Matka	Redburga
Żona	Osburga Judyta Martel
Dzieci	Athelstan Ethelbald Ethelbert Ethelred I Alfred Wielki

Ethelwulf (ok. 795 w Akwizgranie - 13 stycznia 858), anglosaski król Wessex, Essex, Sussex i Kentu, najstarszy syn króla Egberta i jego żony, frankijskiej księżniczki Redburgi, krewniaczki cesarza Karola Wielkiego.

Urodził się, gdy jego ojciec przebywał na wygnaniu na dworze władcy Franków. Do Anglii przybył w 802 r., kiedy jego ojciec został królem Wessex. W 825 r. w imieniu ojca wyprawił się na Kent, który przyłączył do jego władztwa. Wiele wskazuje na to, że przez następne lata Ethelwulf rządził w Kencie w imieniu ojca, gdyż jest czasem tytułowany "królem Kentu" [1]. W 839 r. zmarł Egbert i Ethelwulf objął tron Wessexu. Jego pierwszą decyzją był podział władztwa między siebie, a swojego najstarszego syna, Athelstana. Athelstan otrzymał wschodnią część państwa (Kent, Essex, Sussex i Surrey), Ethelwulf zatrzymał dla siebie Wessex i Kornwalię.

Panowanie Ethelwulfa upłynęło na walkach z najazdami wikingów. W 840 r. odparł pod Carhampton atak 35 okrętów duńskich. Swoje najsłynniejsze zwycięstwo odniósł w 851 r. w miejscu zwanym "Acleah", które historycy utożsamiają z Ockley lub z Oakley w hrabstwie Surrey. Kronika anglosaska określiła bitwę jako najwspanialszą rzeź pogan jaka kiedykolwiek miała miejsce. W 853 r. wyprawił się razem z królem Mercji Burgredem wyprawił się na Walię i pokonał tamtejszego władcę Cyngena ap Cadella i podporządkował sobie jego państwo. Mimo licznych sukcesów nie udało się Ethelwulfowi powtrzymań duńskich najazdów na Anglię. Pod koniec jego panowania wikingowie po raz pierwszy przezimowali na Wyspach Brytyjskich (na wyspie Sheppey u wybrzeży Anglii Wschodniej). Za panowania następców Ethelwulfa mieli przystąpić do regularnego podboju.

Korona Ethelwulfa

Ethelwulf był człowiekiem bardzo religijnym. Przed każdą bitwą wzywał bożej pomocy, a od pierwszych lat panowania jego marzeniem była pielgrzymka do Rzymu. Wyprawił się tam po śmierci swojej pierwszej żony w 855 r. Wsławił się tam hojnymi datkami na rzecz Kościoła. Do Anglii powrócił w 856 r. Na miejscu okazało się, że jego najstarszy syn Ethelbald (Athelstan nie żył już od kilku lat) spiskował przeciw ojcu, chcąc uniemożliwić mu powrót do władzy po powrocie z pielgrzymki. Ethelwulf miał jednak dość siły, aby pokonać syna i skazać go na wygnanie. Król nie zdecydował się jednak na to i podzielił państwo między siebie a Ethelbalda. Król zatrzymywał Essex, Sussex i Surrey, a Ethelbald miał rządzić w Wessex i Kencie. Taki stan rzeczy utrzymał się do śmierci Ethelwulfa w 858 r.

Król został pochowany w Steyning. Później jego ciało przeniesiono do Old Minster w Winchesterze, a na końcu złożono w tamtejszej katedrze.

Za panowania Ethelwulfa dokonała się zmiana tytulatury żon władców Wessex, dotychczas tytułowanych jako żona króla. Druga żona Ethelwulfa, Judyta Martel, pochodząca z możnego frankijskiego rodu, była już tytułowana królową Sasów.

Ok. 830 r. poślubił Osburgę (810 - 855), córkę cześnika Oslaca. Miał z nią pięciu synów i córkę:

Athelstan (ok. 831 - ok. 855)
Ethelbald (ok. 834 - 20 grudnia 860), król Wessex
Ethelbert (ok. 835 - 865), król Wessex
Ethelred I (ok. 837 - 23 kwietnia 871), król Wessex
Alfred Wielki (ok. 849 - 26 października 899), król Anglii
Aethelswith (zm. ok. 889), żona Brurgreda, króla Mercji

1 października 856 r. w Verberie-sur-Oise, podczas powrotu z pielgrzymki do Rzymu, Ethelwulf poślubił Judytę Martel (844 - 870), córkę Karola II Łysego, króla Franków Zachodnich, i Ermentrudy, córki Odona, hrabiego Orleanu. Małżonkowie nie mieli razem dzieci.

Poprzednik
Egbert

Król Wessex
839-856

Następca
Ethelbald

Poprzednik
Egbert III