Feliks Bentkowski
Z Wikipedii
Feliks Bentkowski (ur. 27 maja 1781 w Lubartowie, zm. 23 sierpnia 1852 w Warszawie), historyk literatury, bibliograf. Autor pierwszej historii literatury polskiej. Wolnomularz członek loży masońskiej Wielki Wschód Polski.
W latach 1802-1803 studiował w Niemczech na uniwersytecie w Halle, był też tam lektorem języka i literatury polskiej. Wrócił do kraju i w roku 1803 podjął pracę jako nauczyciel w Liceum Warszawskim. Wykładał literaturę polską, a w 1811 został kierownikiem biblioteki. Od roku 1817 do roku 1832 był profesorem historii powszechnej na Uniwersytecie Warszawskim, kilkakrotnym dziekanem Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych.
Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, brał udział w pracach nad polską ortografią. W latach 1815-1821 redagował miesięcznik, naukowo-literacki Pamiętnik Warszawski. W roku 1814 wydał "Historię literatury polskiej wystawionej w spisie dzieł drukiem ogłoszonych" (t.1-2 1814). W dziele tym dokonał podsumowania wiedzy o polskiej literaturze. Sklasyfikował według gatunków literackich dzieła, jak i analizował i oceniał twórczość najwybitniejszych autorów. Praca ta odegrała dużą rolę, stając się przyczynkiem do dalszych poszukiwań i badań nad literaturą polską. W roku 1816 Feliks Bentkowski, jako pierwszy został uhonorowany godnością "Doktora honoris causa" Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po przejściu na emeryturę od roku 1831, pełnił funkcję honorowego sędziego pokoju, a od roku 1837 do śmierci, kierował Archiwum Głównym Królestwa Polskiego.
