Floyd Patterson
Z Wikipedii
Floyd Patterson (ur. 4 stycznia 1935 w Waco, zm. 11 maja 2006 w New Paltz k. Nowego Jorku), bokser amerykański wagi ciężkiej.
Zdobył złoty medal w wadze średniej podczas Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach, później uzyskał wielką sławę jako bokser zawodowy. W 1956 zdobył mistrzostwo świata wagi ciężkiej, będąc wtedy najmłodszą osobą, której powiodła się ta sztuka (w 1986 pobił ten rekord Mike Tyson). Pokonał wówczas Archiego Moore'a w walce o wakujący tytuł po zakończeniu kariery przez Rocky'ego Marciano.
Czerokrotnie skutecznie bronił tytułu i dzierżył go do 1959, kiedy łatwo pokonał go Ingemar Johansson, ale rok później odzyskał mistrzostwo, co w tej kategorii wagowej zdarzyło się po raz pierwszy. Trzecia walka tych pięściarzy zakończyła się ponownym zwycięstwem Pattersona. Po jeszcze jednej udanej obronie tytułu Patterson utracił go w walce z Sonnym Listonem, którą przegrał przez nokaut w 1. rundzie w 1962. Takim samym wynikiem zakończyła się walka rewanżowa w 1963.
Patterson dwukrotnie jeszcze próbował odzyskać tytuł, ale pokonali go Muhammad Ali w 1965 i Jimmy Ellis w 1968. Karierę zakończył w 1972 po kolejnej przegranej z Muhammadem Alim, z dorobkiem 55 zwycięstw, 1 remisu i 8 porażek. Oprócz Listona (2x), Alego (2x), Johanssona i Ellisa pokonali Pattersona także Joey Maxim (w 1954) oraz Jerry Quarry.
Patterson był znany z walki fair. Był znakomitym technikiem, chociaż aż 40 walk rozstrzygnął przed czasem, co dowodzi bardzo mocnego ciosu. Wśród wybitnych pięściarzy pokonanych przez Pattersona znaleźli się Archie Moore, Pete Rademacher, Brian London, Ingemar Johansson, Eddie Machen, George Chuvalo, Henry Cooper i Oscar Bonavena.
Patterson był wybrany do Bokserskiego Hallu Sławy.
