Franciszek Jop
Z Wikipedii
Franciszek Jop (ur. 8 października 1897 w Słupi Starej - zm. 23 września 1976 w Opolu) - polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy sandomierski, wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej, biskup opolski.
Studiował w Sandomierzu, gdzie 29 sierpnia 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Mariana Ryxa. Kontynuował studia w Warszawie i Rzymie. Pracował w kurii biskupiej w Sandomierzu, w 1943 otrzymał godność kanonika kapituły katedralnej.
W październiku 1945 został mianowany biskupem pomocniczym sandomierskim, ze stolicą tytularną Daulia; sakry udzielił mu 19 maja 1946 biskup Jan Kanty Lorek. W kwietniu 1951 został wyznaczony na rządcę części archidiecezji wrocławskiej z siedzibą w Opolu, ale nie mógł objąć obowiązków wobec sprzeciwu władz państwowych. W latach 1952-1956 jako wikariusz kapitulny zarządzał archidiecezją krakowską w czasie internowania Eugeniusza Baziaka. W grudniu 1956 został specjalnym delegatem prymasa Polski w Opolu, z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego; ingres do prokatedry opolskiej odbył 16 grudnia 1956. W maju 1967 mianowany administratorem apostolskim ad nutum Sanctae Sedis w Opolu, a w czerwcu 1972 - pierwszym biskupem diecezji opolskiej, utworzonej przez Pawła VI.
Brał udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II, w Polsce koordynował reformy liturgiczne Soboru. Wchodził w skład Rady Głównej Episkopatu Polski. Zasłużył się dla rozwoju życia narodowego i religijnego na Opolszczyźnie. Udzielił święceń kapłańskich m.in. późniejszemu biskupowi opolskiemu Alfonsowi Nossolowi, a sakry biskupiej Antoniemu Adamiukowi (biskupowi pomocniczemu opolskiemu). Był również współkonsekratorem biskupa Karola Wojtyły.
Źródła:
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, ISBN 8321113117, Warszawa 2000.
| Poprzednik — |
Biskup opolski 1972-1976 |
Następca Alfons Nossol |
