Fryderyk Buchholtz
Z Wikipedii
[edytuj] Fabryka fortepianów Fryderyk Buchholtz
Fryderyk Buchholtz - fortepianomistrz, organomistrz, majster cechowy, starszy cechu (1825—1826), urodzony 16 V 1792 Holsztynek (Hohenstein, Prusy), zmarły 15 V 1837 Warszawa, syn osiadłego w Warszawie Andrzeja i Ewy z Pohiów. Jako czeladnik stolarski wyruszył z Warszawy na wędrówkę. Ok. 1815 powrócił z dyplomem organomistrza i założył wytwórnie fortepianów, ul. Mazowiecka 1352 (1825 odkupił dom i posesję). Ok. 1817—19 wraz z W. Bauerem i W. Jansenem wystąpił do władz o utworzenie Zgromadzenia Organmistrzów. Początkowo budował fortepiany żyrafy z rejestrami fagotowym i janczarskim szybko zdobywając uznanie. Takie instrumenty eksponował na wystawach warszawskich 1823 (nagrodzony medalem srebrnym, średnim) i 1825. 1825 eksponował również, zbudowany wspólnie z F. Brunnerem, melodicordion, nagrodzony pochwałą za wykonanie. Po 1825 ograniczył się do fortepianów skrzydłowych z mechaniką wiedeńską i na zamówienie angielską. Od 1826 budował instrumenty typu angielskiego na wzór przywiezionego z Londynu przez M. Szymanowską. W 1827 jako pierwszy w Kongresówce zastosował metalowe wsporniki ramy, osnowy skrzyni i eliminację dna skrzyni fortepianu. W latach 30-tych wraz z synem Julianem zbudował na zamówienie fortepian z podnośnikiem tłumików, rozdzielonym na rejestr dolny i górny. Jego instrumenty zyskały wśród muzyków uznanie jako jedne z najlepszych. Częstym gościem domowego salonu artystycznego i składu fabrycznego był F. Chopin, który zakupił fortepian Buchholtza (spalony podczas powstania styczniowego). Na instrumentach Buchholtza koncertowali m. in. w 1837 w Warszawie J. Prombereger z Wiednia. Jego pracownikami byli m. in. J. Manniing (ok. 1826—37), J. Kemtopf (1830—39) i J. S. Luboradzki (ok. 1822-26). Z prac organmistrzowskich Buchholtza znane są jedynie przebudowy organów w Chełmie Pelplinie. Z małżeństwa (1819) z Emilią z Bratyńskich miał 15 dzieci, m. in. Juliana, Alojzego (ur. 1822), Matyldę Dobrowolską (1825—1910). Pochowany na Powązkach (ewangelicko-augsburskich). Po jego śmierci wytwórnię prowadziła żona (z pomocą J. S. Luboradzkiego), a ok. 1841—46 syn Julian. Do dziś zachowało się kilka instrumentów Buchholtza m. in. żyrafa (Muzeum Warszawa), skrzydłowe (Muzeum Poznań, Towarzystwo im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Pałacyk w Antoninie).
