Głębia ostrości
Z Wikipedii
Głębia ostrości ( dawniej "głębokość ostrości" ) – parametr stosowany w optyce i fotografii do określania zakresu odległości, w którym obiekty obserwowane przez urządzenie optyczne sprawiają wrażenie ostrych. Z punktu widzenia fizycznego, niezerowa głębia ostrości nie istnieje. Pojęcie stosowane w optyce wywodzi się jednak z fizjologii postrzegania: przyjmuje się, że poniżej pewnej wielkości plamkę widzimy jako punkt, więc pewien rejon obserwowanej przez dany układ optyczny przestrzeni trójwymiarowej będzie wydawał się ostry. W fotografii, to samo zjawisko wynika z ograniczeń technicznych medium rejestrującego obraz: rozmiaru ziarna błony filmowej lub pikseli sensora.
Duża głębia ostrości zapewnia ostrość większości elementów na zdjęciu, natomiast mała głębia ostrości (czyli precyzyjne ustawienie i nieostre tło) bywa wielce pożądana przy zdjęciach portretowych i artystycznych, ponieważ wyodrębnia fotografowany obiekt na tle otoczenia.
[edytuj] Zagadnienia techniczne
Na zakres głębi ostrości mają wpływ następujące czynniki:
- przysłona – im mniejszy otwór względny jest pozostawiony (czyli: czym wyższa liczba przysłony, np. 16 lub 22), tym większa głębia;
- budowa obiektywu fotograficznego – im dłuższa ogniskowa, tym mniejsza głębia ostrości;
- wymiary błony światłoczułej lub sensora używanych do rejestracji obrazu.
Dla obliczenia strefy ostrości wystarczy użyć wzoru:
T = k × u(1+m)
T – strefa ostrości, k – liczba przesłony, u – wielkość krążka rozproszenia, m – skala odwzorowania.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przykładowe zdjęcia
|
|
|
