GAU-13/A
Z Wikipedii
| GAU-13/A | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | USA |
| Producent | General Electric |
| Rodzaj | armata wielolufowa |
| Zasada działania | broń napędowa, napędzana solnikiem pneumatycznym |
| Historia | |
| Dane techniczne | |
| Liczba luf | 4 |
| Kaliber | 30 mm |
| Nabój | 30 x 173 mm |
| Zasilanie | beztaśmowe |
| Wymiary | |
| Długość | 2794 mm |
| Szerokość | 306 mm |
| Długość lufy | 2300 mm |
| Masa | |
| Broni | 136 kg |
| Inne | |
| Energia pocz. pocisku | 1036 m/s |
| Zasięg skuteczny | 2000 m |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| GPU-5/A | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Tajlandia | |
GAU-13/A (oznaczenie fabryczne GE-430)- amerykańska lotnicza armata wielolufowa.
Armata GAU-13/A powstała w wyniku zapotrzebowania na broń o masie i odrzucie mniejszych niż GAU-8/A Avenger, ale zasilanej ta samą amunicja 30 mm. Według zamierzeń chciano skonstruować broń pozwalającą przekształcić dowolny samolot wielozadaniowy w maszynę szturmową mającą zbliżone do A-10 możliwości zwalczania czołgów. Armaty GAU-13/A były instalowane w zasobnikach GPU-5/A, które można było podwieszać pod takimi samolotami jak F-5, F-15 i F16.
W Stanach Zjednoczonych podstawowym nosicielem zasobników GPU-5/A były samoloty F-16A Air National Guard. Według planów miały one zastąpić A-10 w roli samolotów szturmowych. I wojna w Zatoce Perskiej wykazała jednak że duży odrzut GAU-13/A powoduje ze celność ognia jest niezadowalająca, a F-16 nie jest w stanie zastąpić A-10 w roli samolotu do zwalczania broni pancernej. W rezultacie armata GAU-13/A została wycofana z uzbrojenia US Armed Forces. Obecnie używana jest jeszcze przez niektóre kraje które zakupiły w latach 80. zasobniki GPU-5/A.
[edytuj] Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej, WiS, Warszawa 1994, ISBN 83-86028-01-7.
