Geofity cebulkowe
Z Wikipedii
Geofity cebulkowe – jedna z form życiowych roślin wieloletnich– geofitów. Nazwa geofit pochodzi od greckich słów: ge = ziemia, phyton = roślina. Geofity cebulkowe to rośliny, których pączki odnawiające znajdują się w podziemnych cebulkach, w nich też gromadzą się zapasy pokarmowe, niezbędne do przetrwania niesprzyjającego wegetacji roślin okresu zimowego lub suszy. Geofity cebulkowe występują głównie w klimacie umiarkowanym. Na zimę u roślin tych obumiera cały nadziemny pęd, a zimę przetrwa tylko znajdująca się pod ziemią cebulka. Na wiosnę, korzystając ze zgromadzonych w niej zapasów pokarmowych odradza się nowy pęd nadziemny. Do geofitów cebulkowych należą m. in. takie gatunki, jak: lilia bulwkowata (Lilium bulbiferum), mieczyk dachówkowaty (Gladiolus imbricatus).
Wiele gatunków geofitów cebulkowych, jak np. złoć żółta (Gagea lutea), to rośliny zakwitające wczesną wiosną w lasach i zaroślach nadrzecznych, jeszcze przed rozwinięciem liści przez drzewa. Wykorzystując światło, którego potem zabraknie, gdy drzewa pokryją się liśćmi, rozwijają swoje kwiaty i liście, by wytworzyć nasiona i zgromadzić materiały zapasowe w podziemnych cebulkach, zanim zostaną zacienione. Śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis) zakwita masowo na łąkach i polanach śródleśnych, a szafran spiski (Crocus scepusiensis), również będący geofitem cebulkowym, na tatrzańskich halach, zanim rozwinie się ich roślinność przesłaniająca im dostęp do światła. Ziemia nie zasłonięta roślinnością nagrzewa się od wiosennego słońca, a ściółka chroni cebulki przed wiosennymi przymrozkami. Rośliny te często zakwitają nawet w śniegu.
Wiele geofitów cebulkowych uprawiane jest w ogrodach w licznych odmianach, jako rośliny ozdobne, tzw. rośliny cebulkowe, np. tulipan, lilia, mieczyk i wiele innych. Do geofitów cebulkowych należą też warzywa cebulowe, np. czosnek, por, cebula.
