Gniejewice
Z Wikipedii
Współrzędne: 51°48'00" N 020°56'00" E
Gniejewice | |
Województwo | mazowieckie |
Powiat | grójecki |
Gmina | Jasieniec |
Położenie | 51° 48' N 20° 56' E |
Strefa numeracyjna (do 2005) |
48 |
Tablice rejestracyjne | WGR |
Położenie na mapie Polski
|
Należy w nim poprawić: poprawić formę, jeśli nie NPA.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Gniejewice - wieś położona w województwie mazowieckim w powiecie grójeckim w gminie Jasieniec (wcześniej w województwie radomskim).
Na samym początku Gniejewice nazywały się Gneuenicze potem Gneveneuicze następnie Genevenicze później także Gneweicze i Gnyewewycze w końcu wykształciła się obecna nazwa Gniejewice .
[edytuj] Historia
Ziemie obecnych Gniejewic były w posiadaniu Jasienczyków o przydomku (nazwisku) Warpęs. Na przełomie XVI i XVII wieku majątek ten przeszedł na własność Bonieckich. W połowie XVIII wieku właścicielem ziem; Warpęsy, Polichno, w tym jednej części Gniejewic był Stefan Domański, zaś Wierzchowiny i drugiej części Gniejewic był Antoni Modzelewski, który posiadał w Gniejewicach dworek. W tych czasach Gniejewice zamieszkiwało 14 gospodarzy rolnych, z których każdy miał chałupę z drewna w węgieł, stodołę, oborę, chlew ( czasem wozownię ), z drewna w słupy, około 10 dziesiętyn gruntu i „załogę dworską” ( 2 woły, krowa, koń, świnia, wóz, płużyca i radło ). Każdy z tych gospodarzy odrabiał 3 dni pańszczyzny sprzężajnej i 3 dni pieszej . W Gniejewicach mieszkało 7 kopiarzy (obrabiali oni po 2 dni pańszczyzny pieszej w tygodniu za 1/3 dziesiatyny ogrodu i roczny przydział żyta, owsa, jęczmienia, po 60 snopków ). We wsi była ponadto karczma, dom, obora, studia i młyn wiatrak (młynarz za dzierżawę płacił rocznie 67rb sr i 50 kop). Dworek , który należał do A. Modzelewskiego spłonął. Kapliczkę Matki Bożej w Gniejewicach ufundowali W. i S. Kaczmarczykowie.