Go-Daigo

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Cesarz Go-Daigo (jap. 後醍醐天皇; Go-Daigo Tennō). Urodzony 26 listopada 1288 roku, zmarł 19 września 1339 r. Był 96 cesarzem Japonii. Panował od 29 marca 1318 roku do 19 września 1339 roku.

[edytuj] Geneanologia

Był drugim synem cesarza Go-Uda.

Synowie:

książę Moriyoshi (Morinaga) (jap. 護良親王)
książę Takayoshi (jap. 尊良親王)
książe Muneyoshi (jap. 宗良親王)
książę Tsunenaga (Tsuneyoshi) (jap. 恒良親王)
książę Norihito (jap. 法仁親王)
książę Nariyoshi (Narinaga) (jap. 成良親王)
książę Noriyoshi (jap. 義良親王) (cesarz Go-Murakami)
książę Kaneyoshi (jap. 懐良親王) książę Kanenaga.

[edytuj] Działalność Polityczna

Pod koniec XIII wieku sytuacja polityczna Japonii była bardzo skomplikowana. Odparcie najazdu mongolskiego pogrążyło Japonię w coraz większym chaosie. Na początku XIV wieku zaczęły się pojawiać sygnały niezadowolenia społecznego. Dwór cesarski w Kioto rozpadał się na zwalczające się frakcje. Na znaczeniu traciły rody Hōjō i Fujiwara. Na pierwszy plan wysunął się ród Ashikaga, który ostatecznie położył kres szogunatowi Kamakura oraz rodowi Hōjō. Ten okres w historii Japonii nosi nazwę Restauracji Kemmu. Cesarz Go-Daigo postanowił wykorzystać tą sytuację i nie dopuścić starszej linii cesarskiej do władzy. W 1331 roku wszczął bunt, został jednak pokonany i zesłany na wyspę Oki. W 1332 udało mu się uciec i zebrać znaczne siły, w skład których wchodziły oddziały Ashikaga Takaujiego i Nitty Yoshisady. W latach 1334-1336 cesarz Go-Daigo dążył do restauracji władzy cesarskiej, jednak od pierwszej chwili zarysowały się różnice pomiędzy nim a rodem Ashikaga. W 1335 Ashikaga Takauji roku wystąpił przeciwko Go-Daigo i zajął Kioto. W tym samym roku osadził na tronie cesarza Kōmyō, a w 1338 uzyskał tytuł szoguna. Od tego czasu dynastia cesarska podzieliła się na dwie linie: tzw. dwór północny rezydujący w Kioto i dwór południowy rezydujacy w Yoshito.