Hakownica
Z Wikipedii
Hakownica to jedna z najstarszych typów ręcznej broni palnej. Powstała około 1400 roku jako udoskonalenie prymitywnej rusznicy. Była zbudowana z lufy przymocowanej do zazwyczaj drewnianego łoża zakończonego kolbą. W tylnej części lufy z boku znajdował się otwór zapałowy. Przytwierdzona obok miseczkowata panewka służyła do odpalania. Pierwotnie materiał miotający (proch) zapalano za pomocą hubki, lontu, a od XVII wieku przy pomocy zamka kołowego. Charakterystyczną cechą hakownicy jest hak znajdujący w się w okolicach wylotu lufy i skierowany pod kątem prostym w dół. Służył on do amortyzowania odrzutu, gdyż broń przy strzelaniu opierano o mur lub płot. Stosowano również podpórki - forkiety. Strzelano kulami żelaznymi lub ołowianymi. W XVII wieku wyszła z użycia. Istniała też wersja zmniejszona zwana półhakiem.
