Halina Mickiewiczówna
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: ogólnie, np. linki.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Halina Mickiewiczówna de Larzac (ur. w 1923 roku w Stolpcach, zm. 19 listopada 2001 roku w Gdańsku. Sopran koloraturowy. Była jedną z najwybitniejszych polskich śpiewaczek operowych i operetkowych. Starszy wykładowca na Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.
Urodzona w Stolpcach, lecz wychowała się w Warszawie. Jej dzieciństwo i młodość przypadły na okres okupowanej przez Niemców Warszawy, w której sztuka polska wyrzucona z teatrów i sal koncertowych znalazła schronienie w prywatnych mieszkaniach i małych kawiarniach, w których kelnerkami były najdoskonalsze aktorki dramatyczne owych czasów. W owych kawiarniach występowali wielcy polscy muzycy tacy jak: Witold Lutosławski, Zygmunt Latoszewski, Andrzej Panufnik. Tam także odbył się debiut 19-letniej Haliny Mickiewiczówny. Halina Mickiewiczówna pobierała naukę śpiewu solowego u światowej sławy śpiewaczki operowej - Maestry Ady Sari, którą wojna zaskoczyła w Warszawie, w 1941 roku podjęła się konspiracyjnego nauczania w swoim prywatnym mieszkaniu, do którego trafiła młodziutka wówczas Halina Mickiewiczówna.
Debiut Mickiewiczówny przeszedł najśmielsze oczekiwania. Oczarowała i zachwyciła słuchaczy pięknem swojego głosu, bowiem żadna polska śpiewaczka nie dysponowała taką techniką koloraturowa. Potrafiła wyśpiewywać najtrudniejsze staccata, tryle, pasaże a całe girlandy ozdobników śpiewała lekko, naturalnie, bez wysiłku. Zdawały się one być łatwą zabawą dla młodej śpiewaczki, której łatwość koloraturowego śpiewania, jasna barwa głosu, doskonała technika pozwalały konkurować ze śpiewem ptaków. Jasny, czysty, srebrzący się na finezyjnych koloraturach. Ciepły, szlachetny w brzmieniu głos. Halina Mickiewiczówna była obdarzona przez naturę doskonałym słuchem i muzykalnością, która pozwoliła jej pogłębiać błahe treści muzyczne utworów koloraturowych, pisanych przede wszystkim dla popisu technicznego. Halina Mickiewiczówna została nazwana Słowikiem Warszawy, który był objawieniem talentu czystej wody. Przez kolejne trzy lata uczyła się u Maestry Ady Sari, u której znalazła schronienie w okupowanej podczas wojny Warszawie stając się jej nie tylko uczennica, ale przyjaciółka, niemal córką. Po wojnie sytuacja polskich śpiewaków nie była łatwa, żelazna kurtyna dzieliła od świata, nawet wielka kariera w kraju nie dawała prawa występów na Zachodzie.
Halina Mickiewiczówna została uznana przez krytyków muzycznych w kraju za najdowcipniejszą, najbardziej urokliwą i precyzyjną Rozynę w Cyruliku Rossiniego, wspaniałą Konstancję w Uprowadzeniu z Seraju Mozarta, brawurowo wykonywała walce Straussa, popisowe fragmenty operetek. Recenzent pisał w "Kurierze Warszawskim": Pani Halina Mickiewiczówna jest bezkonkurencyjna. Nie sądzę, aby była w tej chwili w Polsce inna śpiewaczka, która z taka swobodą i łatwością, a jednocześnie dokładnością i artyzmem odtwarzałaby rolę Konstancji."
Stała się legendą pięćdziesiątych i sześćdziesiątych lat, zawsze oczekiwana, żarliwie oklaskiwana, uwielbiana przez publiczność. W tamtym też okresie śpiewaczka przeniosła się do Gdyni. Rozszerzyła swój repertuar o cykle pieśni romantycznych i współczesnych, nagrywała wiele dla radia oraz zwróciła się ostatecznie ku pracy pedagogicznej na początku w Teatrze Muzycznym w Gdyni, w którym nie tylko stała się pedagogiem, ale również doradcą w dziedzinie obsady i doboru repertuaru. Następnie przyszła Średnia Szkoła Muzyczna, by w końcu stać się pedagogiem w Akademii Muzycznej w Gdańsku im. Stanisława Moniuszki. Na jesieni 1997 roku Halina Mickiewiczówna obchodziła 55-lecie pracy artystycznej i 25-lecie pracy pedagogicznej, w trakcie której podpisała 29 dyplomów, z których 6 z wyróżnieniem. Operowych emerytur dosłużyło się wielu jej absolwentów w tym: Kazimierz Sergiel - bas Opery Bałtyckiej, tenor Ryszard Karczykowski, Jerzy Mahler - bas opery Kameralnej w Warszawie. Najwybitniejsi obok nich to: Małgorzata Armanowska, Kira Breczko i Jacek Labuda. Wszyscy wymienieni mogą pochwalić się olbrzymim dorobkiem osiągnięć artystycznych, jak również nagraniami płytowymi.
Wśród wychowanków Haliny Mickiewiczówny znajduje się wielu laureatów konkursów krajowych i międzynarodowych, występujących do dnia dzisiejszego na scenach muzycznych Polski i zagranicy. Jednym z nich jest Tomasz Krzysica, który zdobył w roku 2001 roku na VIII Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Rosetum w Mediolanie pierwsze miejsce i stal się pierwszy i jedynym Polakiem-zwyciezcą w historii tego konkursu.
W 1997 roku z okazji 55-lecia pracy artystyczno-pedagogicznej została wydana płyta pt: " Halina Mickiewiczówna - Maestra Koloratury " z nagraniami archiwalnymi z lat 1953-1962, dzięki pomocy Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, Wydziału Kultury i Sportu Urzędu Miejskiego w Gdyni, Wydziału Kultury, Nauki i Sportu Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku.
