Hammurabi
Z Wikipedii
Hammurabi (lub też: Hammurapi) – szósty król (panował najprawdopodobniej w latach 1792-1750 p.n.e. albo - według najnowszych badań - 1728-1686 p.n.e.) pierwszej dynastii babilońskiej, syn i następca króla Sin-muballita. Podbił miasta-państwa Sumeru i Akadu, tworząc potężne imperium babilońskie. Zdołał po raz pierwszy od czasów III dynastii z Ur ponownie scalić Sumer i Akad. Jego imię interpretowane jest jako "Słońce+uzdrawia" - Hammurabi, albo jako "Stryj+wielki - Hammu-rabi"[1].
Pochodzenie i znaczenie imienia Hammurabiego stanowi pewną zagadkę. Niektórzy uczeni uważają, że imię króla pochodzi z dialektu arabskiego, więc i dynastia mogła być arabskiego lub aramejskiego pochodzenia, jednak większość badaczy uważa, że dynastia pochodziła z "kraju Amurru". Obejmując tron rządził już liczącym się państwem, obejmującym m.in. Kisz, Sippar, Borsippę i Ilip, jednak uznawał zwierzchnictwo najpotężniejszego wówczas władcy mezopotamskiego, Szamsziadada I, króla Asyrii i Mari.
[edytuj] Najważniejsze wydarzenia
- 1787 p.n.e. - zdobycie miast Uruk i Ur[2]
- 1783 p.n.e. - zdobycie miasta Rapikum, leżące na zachód od Babilonu nad Eufratem.[3]
- 1763 p.n.e. - wojska Hammurabiego wspierane przez Mari i Esznuny zdobywają miasto Larsa[3]
- 1757 p.n.e. - zdobył miasto Mari i spalił słynny pałac tamtejszych królów. Usunąwszy Zimrilima zapanował nad Górną Mezopotamią i zjednoczył całe Dwurzecze pod swoją władzą. Tym samym odnowił jedność polityczną regionu, rozbitą po upadku III dynastii z Ur.
Hammurabi był twórcą zbioru praw, tzw. kodeksu Hammurabiego znanego z inskrypcji wyrytej na diorytowej steli, odkrytej pw 1902 roku podczas wykopalisk w Suzie, starożytnej stolicy Elamu. Kodeks obejmował ponad 260 artykułów dotyczących: wymiaru sprawiedliwości, wykroczeń przeciwko własności, ziemi i zabudowaniom, kupców i agentów handlowych, kobiet, małżeństwa, własności rodzinnej i dziedziczenia, pobicia i uszkodzenia ciała, rolnictwa, najmu, własności i sprzedaży niewolników. Został sporządzony w tzw. dialekcie starobabilońskim.
Podczas swego panowania Hammurabi wyniósł kult babilońskiego boga Marduka do rangi religii państwowej.
Zobacz też:
[edytuj] Przypisy
- ↑ Pęgiel (red.), Prawa Hammurabiego, PWN wyd. I, Warszawa 1957
- ↑ Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t.1, Polskie Media Amer.Com, ss. 213, ISBN 83-7425-026-7.
- ↑ 3,0 3,1
| Poprzednik Sin-muballit |
 |
Król Babilonu 1792 p.n.e.–1750 p.n.e. |
|
Następca Samsu-iluna |
