Heinrich von Kleist
Z Wikipedii
Heinrich von Kleist (ur. 18 października 1777 we Frankfurcie, zm. 21 listopada 1811) – pisarz niemiecki.
W latach 1792-1799 oficer w armii pruskiej. Początkowo racjonalista w duchu oświecenia, po klęsce Prus w wojnie z Napoleonem zwątpił w sens i poznawalność rzeczywistości, a także w przyszłość własnego narodu, zwracając się ku nacjonalizmowi.
W latach 1808-1810 redagował w Dreźnie pismo artystyczne Phoebus, a także periodyk szowinistyczno-reakcyjny Berliner Abendblatter.
Popełnił samobójstwo w pobliżu Wannsee w okolicach Berlina. Zastrzelił się wraz ze swoją przyjaciółką, Henriettą Vogel. Był to chłodno przemyślany czyn estetyczny, do którego długo się przygotowywał. Spowodowany był on poznaną w 1801 roku filozofią Kanta i ideą niepoznawalności prawdy. Jego śmierć stworzyła mit, który jest znany bardziej niż jego dzieła.
Zasłynął głównie jako dramaturg, autor licznych sztuk, m.in.:
- Amphitryon (1805-1807),
- Książę Homburg (1810, wydanie polskie 1910),
- Penthesilea (1811, wydanie polskie 1938),
- Rozbity dzban (1811, wydanie polskie 1953).
Uważany za twórcę niemieckiej nowelistyki psychologicznej, np.:
- Michał Kohlhaas (1808),
- Zaręczyny w San Domingo (1811).
Kluczowym pismem teoretycznym Kleista jest O teatrze marionetek.
Wybory polskie:
- Dzieła wybrane (1960),
- Dramaty i nowele (1969).
