Hermogenus (patriarcha Moskwy)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Patriarcha Hermogenus odmawia wykonania polecenia Polaków (1612)

Św. Hermogenus, inna wersja jego imienia to Germogenus i Hermogen (scs. Swiaszczennomuczenik Ijermogien, patriarch Moskowskij i wsieja Rusi czudotworec), patriarcha moskiewski, męczennik prawosławia, cudotwórca i święty Kościoła prawosławnego.

[edytuj] Życie

Urodził się przed rokiem 1530, zmarł 17 lutego 1612 roku. W roku 1606 został patriarchą Moskwy. W czasie wojny polsko-rosyjskiej był przeciwnikiem osadzenia na tronie rosyjskim polskiego królewicza Władysława. W 1612 odmówił potepienia buntu Kuźmy Minina i Dmitrija Pożarskiego, czego domagały się władze polskie na Kremlu. Zginął śmiercią głodową w lochu. Patriarcha Hermogenes został kanonizowany przez prawosławną Cerkiew rosyjską w 1913 roku.

[edytuj] Hagiografia

Urodził się w Kazaniu, stolicy będącego wówczas pod rządami Tatarów Chanatu Kazańskiego. Początkowo był żonatym duchownym. Po śmierci żony w 1574 r., złożył śluby zakonne i przyjął imię Hermogen. W 1582 r. został archimandrytą, przełożonym Monasteru Przemienienia Pańskiego, a siedem lat później metropolitą kazańskim. Z jego polecenia powstawały wówczas nowe cerkwie i monastery, spisywano latopisy, drukowano liczne księgi, w tym Ewangelię i żywoty świętych (miesiące od września do grudnia).

W 1606 r. Hermogena mianowano drugim z kolei patriarchą Moskwy. Był to w historii Rosji okres Wielkiej Smuty, czasy sporów wewnętrznych oraz walk z interwencją polską. Utalentowany kaznodzieja porządkował wewnętrzne sprawy Cerkwi, jednocześnie wpływając na to co się dzieje w kraju. Apelował o przeciwstawianie się interwencji polskiej, o zjednoczenie możnowładców w obliczu kryzysu państwa.

W 1611 r. wojska polskie spaliły Moskwę. Patriarcha Hermogen został wtrącony do więzienia, gdzie 17 lutego 1612 r. zmarł z głodu. Już wkrótce po śmierci był czczony jako święty. Przy jego relikwiarzu miały miejsce liczne cudowne uzdrowienia. Ciało świętego pogrzebano w Monasterze Czudow, a w 1652 r. przeniesione do kremlowskiego soboru Zaśnięcia Matki Bożej. W 1913 r. został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną. Obok św. Hioba, również patriarchy moskiewskiego jest uznawany za największego ruskiego hierarchy przełomu XVI/XVII ww. Wierni modlą się do niego o uchronienie przed najazdem wroga.

Wspomnienie świętego przypada w rocznicę jego męczeńskiej śmierci głodowej 17 lutego (2 marca starego stylu) oraz 12 maja (25 maja st.st.) w rocznicę kanonizacji i 5 października (18 października st.st.) kiedy to wspomina się Sobór pięciu hierarchów moskiewskich.

[edytuj] Ikonografia

Na ikonach święty przedstawiany jest jako stary człowiek z siwą, kosmatą brodą. Odziany jest w biskupie szaty. Na głowie ma patriarszy, biały kłobuk, a na szyi panagiję. Prawą ręką błogosławi, w lewej zaś trzyma pastorał biskupi, a niekiedy również zwój z napisem "Boję się tylko Tego, Który mieszka w niebiosach". Na niektórych wyobrażeniach żezł zastępuje Ewangelia. Świętego spotykamy na ikonach "Soboru pięciu świętych hierarchów moskiewskich" ([1]). [2] [3] [4] [5] [6]