Horyzont zdarzeń
Z Wikipedii
Horyzont zdarzeń - powierzchnia w czasoprzestrzeni, która oddziela zdarzenia od obserwatora, o których nie może on nigdy otrzymać żadnych informacji.
Horyzont zdarzeń przypomina błonę półprzepuszczalną, gdyż z jednej strony nie przepuszcza fal elektromagnetycznych i innych sygnałów biegnących w kierunku obserwatora, natomiast przepuszcza je w kierunku przeciwnym. Obserwator, zmieniając swój ruch, sam może przeniknąć do części Wszechświata zakrytej przez horyzont zdarzeń.
W modelach kosmologicznych, inaczej niż w przypadku czarnych dziur, każdy obserwator ma swój własny horyzont zdarzeń, który nie pokrywa się z innymi. Natomiast powierzchnia czarnej dziury jest horyzontem zdarzeń dla każdego, co sprawia, że obserwator za pomocą promieni świetlnych może się porozumiewać z nieskończenie odległymi obszarami czasoprzestrzeni.
Dla czarnych dziur istnieje również zjawisko pozornej ekspansji horyzontu zdarzeń w czasie. Dlaczego pozornej? Jest to związane ze wzrostem masy i energii takiej czarnej dziury poprzez wchłanianie materii różnego rodzaju, co powoduje wzrost ciążenia grawitacyjnego. Będzie to powodowało wchłanianie sygnałów, które wcześniej nie były zagrożone "uwięzieniem". Zwiększenie zakresu działania ciążenia czarnej dziury jest właśnie tą pozorną ekspansją horyzontu zdarzeń.
Struktura pola grawitacyjnego (która wyznacza geometrię czasoprzestrzeni) oraz ruch obserwatora determinują istnienie horyzontu zdarzeń, jak i jego fizyczne znaczenie.
W kontekście kosmologii, horyzont zdarzeń jest różny od horyzontu cząsteczek.
