Iwan Jakubowski
Z Wikipedii
Iwan Ignatiewicz Jakubowski, ros. Иван Игнатьевич Якубовский (ur. 7 stycznia 1912 Zajcewo, zm. 30 listopada 1976 Moskwa) – radziecki wojskowy, marszałek, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego
Urodził się we wsi Zajcewo w obwodzie mohylewski (wschodnia Białoruś). Po ukończeniu 7 klas szkoły podstawowej pracował w cegielni a następnie rozpoczął naukę w Orszańskim Technikum Pedagogicznym w Orszy.
W 1932 roku wstępuje do Białoruskiej Szkoły Wojskowej Broni Połączonych, którą kończy z wyróżnieniem. Następnie zostaje dowódcą plutonu artylerii 27 Omskiej Dywizji Piechoty Armii Czerwonej. W 1935 roku kończy Leningradzki Kurs Doskonalenia Dowódców Wojsk Pancernych i kolejno pełni funkcje: dowódcy plutonu, baterii, kompanii czołgów, szefa samodzielnego batalionu czołgów i wykładowcy w szkole piechoty.
W 1939 roku uczestniczył w zajęciu zachodniej Białorusi, a następnie w wojnie zimowej z Finlandia. Po ataku Niemiec na ZSRR od początku uczestniczy w walkach kolejno jako dowódca batalionu czołgów, dowódca pułku czołgów i zastępca dowódcy brygady pancernej.
W okresie od marca do maja 1942 roku będąc w stopniu pułkownika formował a następnie został dowódcą 91 Brygady Pancernej. Weszła ona w skład 4 Armii Pancernej, później 24 Armii i 66 Armii Frontu Stalingradzkiego. Później weszła w skład 65 Armii Frontu Dońskiego a potem 21 Armii. W tym okresie brygada walczyła w rejonie Stalingradu. Za zasługi w tej bitwie płk Jakubowski został odznaczony Orderem „Czerwonego Sztandaru”.
Wiosną 1943 roku dowodzona przez Jakubowskiego 91 Brygada Pancerna weszła w skład 3 Armii Pancernej Gwardii i bierze udział w następujących operacjach: orłowskiej, bitwie o Dniepr, kijowskiej, żytomiersko-berdyczowskiej. W dniu 10 stycznia 1944 roku Jakubowski za męstwo podczas forsowania Dniepru i wyzwolenia Fastowa wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radziekiego.
W czerwcu 1944 roku mianowany zastępcą dowódcy 6 Korpusu Pancernego Gwardii a od stycznia 1945 zastępca dowódcy 7 Korpusu Pancernego Gwardii, w tym czasie uczestniczył w operacjach: lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej i górnośląskiej. W dniu 23 września 1944 roku wyróżniony po raz drugi tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. W 1945 roku awansowany do stopnia generała majora wojsk pancernych. Uczestniczy w operacji berlińskiej i praskiej.
Po zakończeniu II wojny światowej studiuje w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego im. K. J. Woroszyłowa, którą kończy w 1948 roku. Po jej ukończeniu zostaje dowódcą Dywizji Pancernej, a następnie dowódca wojsk pancernych i zmechanizowanych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, Podkarpackiego Okręgu Wojskowego a następnie dowódcą Armii Pancernej.
Od lipca 1957 do kwietnia 1960 roku i od sierpnia 1961 do stycznia 1962 roku był I zastępcą głównodowodzącego Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Niemczech, a od kwietnia 1960 roku do sierpnia 1961 roku i od stycznia 1962 roku głównodowodzącym tej Grupy. W 1965 roku mianowany dowódcą Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
W 1967 roku mianowany I zastępcą ministra obrony ZSRR a w lipcu 1967 roku równocześnie mianowany dowódca naczelny Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego, którą pełni do śmierci. W dniu 12 kwietnia 1967 mianowany marszałkiem ZSRR
Zmarł 30 listopada 1976 roku w Moskwie i został pochowany na Placu Czerwonym przy murze kremlowskim.
[edytuj] Odznaczenia
- Bohater Związku Radzieckiego (dwukrotnie)
- Order Lenina (czterokrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
- Order Suworowa kl. 2 (dwukrotnie)
- Order Wojny Ojczyźnianej kl. 1
- Order Czerwonej Gwiazdy
