Język nubijski
Z Wikipedii
Język nubijski (również: języki nubijskie) - wspólna nazwa podgrupy języków nilo-saharyjskich używanych w dorzeczu Nilu w południowym Egipcie oraz północnym i środkowym Sudanie.
[edytuj] Historia i piśmiennictwo
W starożytności prawdopodobnie jednolity język nubijski stanowił narzędzie komunikacji rozwiniętej cywilizacji królestwa Nubii i wywarł znaczny wpływ na język staroegipski.
Bezpośrednio poświadczony jest jednak dopiero w jednej z późniejszych odmian (na kilkanaście wieków po swoim rozpadzie) jako język staronubijski, znany ze średniowiecznych tekstów chrześcijańskich. Zapisywany był uncjalną odmianą pisma greckiego z kilkoma znakami zapożyczonymi z pisma koptyjskiego i kilkoma właściwymi tylko dla siebie (zob. pismo staronubijskie).
Dziś języki nubijskie (w tym kilka wywodzących się bezpośrednio ze staronubijskiego) są wciąż używane, obok języka arabskiego, na rozległych terenach Egiptu i Sudanu. Ukazało się w nich kilka publikacji, nie ma jednak zgody co do sposobu zapisu, różni autorzy stosują pismo arabskie, alfabet łaciński lub średniowieczne pismo staronubijskie.
[edytuj] Morfologia
Języki nubijskie należą do języków aglutynacyjnych, tzn. poszczególne formy gramatyczne, a także derywaty tworzone są poprzez doklejanie rozmaitych prefiksów i sufiksów do teoretycznie niezmiennego rdzenia. Trzeba jednak pamiętać, że języki nubijskie wykazują silną skłonność do harmonii samogłosek i spółgłosek, co znajduje swoje odzwierciedlenie w licznych asymilacjach, mogących niemal całkowicie zmienić pierwotną postać rdzenia.
