Jacques-Yves Cousteau
Z Wikipedii
Jacques-Yves Cousteau (ur. 11 czerwca 1910 w Saint André de Cubzac - zm. 25 czerwca 1997 w Paryżu) - francuski oficer marynarki, badacz mórz i podróżnik.
Jako syn nieustannie podróżującego prawnika od najmłodszych lat przywykł do częstych zmian miejsca pobytu. Za młodu bynajmniej nie był wzorem grzecznego chłopczyka: usunięto go niegdyś nawet ze szkoły - za wybicie pewnego razu 17 okien. Niemniej w 1930 roku pomyślnie zdał egzaminy do Francuskiej Akademii Marynarki École Navale w Breście, gdzie uzyskał stopień oficera artylerii; równocześnie kończył szkołę lotniczą, jednakże groźny wypadek, który mu się przydarzył w roku 1936, przekreślił marzenia o karierze pilota. Cousteau zwrócił się wówczas wyłącznie ku morzu; opisał to w roku 1953 w swojej bestsellerowej książce Milczący świat (5 mln egzemplarzy w 20 językach).
Praca dała mu sposobność prowadzenia podwodnych eksperymentów - w 1936 roku przetestował model podwodnych okularów, które można uznać za pierwowzór współczesnych masek.
W czasie okupacji hitlerowskiej Cousteau działał we francuskim ruchu oporu - Résistance, za co po wojnie otrzymał Legię Honorową. Również w czasie wojny zrealizował swój pierwszy podwodny film, a także - wespół z inżynierem Emilem Gagnanem - zbudował swój pierwszy akwalung, aparat do nurkowania. Po wojnie opracowywał techniki usuwania min morskich i zajmował się badaniem morskich wraków.
W 1950 roku został prezesem towarzystwa oceanograficznego i zakupił z demobilu stary 400-tonowy poławiacz min "Calypso", który - po przeróbkach zaprojektowanych przez Cousteau - stał się pływającym laboratorium i studiem telewizyjnym z wyposażeniem do zdjęć podwodnych - jednym z najsłynniejszych statków w dziejach.
W latach 1952-1953 Cousteau poprowadził "Calypso" na Morze Czerwone, na pierwszą ze swych znakomitych wypraw badawczych. Przywiózł z niej swój pierwszy podwodny kolorowy film, zrealizowany na głębokości 45 m. Jednym z najbardziej znanych osiągnięć komandora jest też odkrycie i penetracja starożytnego statku greckiego do przewozu wina, spoczywającego na głębokości 40 m niedaleko Marsylii. "Milczący świat", wielki film dokumentalny zrealizowany przez Cousteau, przyniósł mu w 1956 roku Grand Prix (Złotą Palmę) na festiwalu w Cannes, a rok później Oskara. W sumie odbierał tę nagrodę trzy razy (również za filmy "Złota rybka" i "Świat bez słońca"). Jego filmy zdobyły w USA łącznie 40 nominacji do prestiżowych nagród Emmy.
W 1963 roku, wspólnie z Jeanem de Woutersem, opracował podwodny aparat fotograficzny o nazwie Calypso-Phot, na który licencję sprzedał później firmie Nikon.
Razem z Jeanem Mollardem zbudował miniaturową łódź podwodną SP-350, za pomocą której mógł się zanurzyć na głębokość 350 m. W 1965 zdołał osiągnąć głębokość 500 m.
Cousteau został dyrektorem muzeum oceanograficznego w Monako, po czym utworzył podmorską grupę badawczą w Tulonie i był kierownikiem Conshelf Saturation Dive Program, długoterminowego eksperymentu polegającego na zbudowaniu załogowej kolonii podmorskiej. Był też pierwszym cudzoziemcem, któremu przyznano członkostwo Amerykańskiej Akademii Nauk.
Gdy w lipcu 1960 roku EURATOM zamierzał zrzucić do wody znaczne ilości odpadów radioaktywnych, Cousteau zorganizował publiczną kampanię, która zyskała duże poparcie społeczne. Pociąg wiozący odpady został zatrzymany przez grupę kobiet i dzieci siedzących na torach i zawrócony do punktu wyjścia. Francuski badacz był zdecydowanym przeciwnikiem eksperymentów nuklearnych, czemu dał wyraz w trakcie wizyty prezydenta Charlesa de Gaulle'a w Monako.
W 1974 roku powstało Towarzystwo Cousteau, mające się zajmować ochroną życia w oceanach. Obecnie liczy ono ok. 300 tys. członków. W 1977 roku Cousteau otrzymał wspólnie z Peterem Scottem ONZ-owską nagrodę za wkład w ochronę środowiska, a kilka lat później amerykański prezydent Jimmy Carter przyznał mu Amerykański Medal Wolności. W 1992 roku został zaproszony na ONZ-owską konferencję na temat ochrony środowiska i rozwoju, a potem został stałym konsultantem ONZ i Banku Światowego.
W 1979 roku przeżył wielką tragedię - jego ukochany syn i współpracownik, Filip, zginął w katastrofie hydroplanu. Ze swoich dwu małżeństw miał jeszcze dwóch synów, Jeana-Michela i Pierre'a-Yvesa, oraz córkę Dianę. Był człowiekiem bogatym. Mimo iż posiadał liczne apartamenty na całym świecie, najchętniej mieszkał na pokładzie starego "Calypso". Jego aktywność nie słabła do ostatnich dni: budował nawet "Calypso II", jeszcze nowocześniejszy od poprzedniego, pływający statek-laboratorium.
W 1990 roku francuski kompozytor, Jean Michel Jarre wydaje album "Waiting for Cousteau", dedykowany wielkiemu oceanografowi za jego osiągnięcia. Rok później Cousteau zaprasza Jarre'a do współpracy w tworzeniu filmu dokumentalnego "Palawan The Last Refuge". Jarre komponuje tytułowy utwór, oraz wykorzystuje swoje dzieła z dotychczasowych albumów w ścieżce dźwiękowej filmu.
[edytuj] Dziedzictwo
Cousteau zwykł się określać mianem oceanograficznego technika. W rzeczywistości był miłośnikiem przyrody, w szczególności morza. Jego prace umożliwiły milionom ludzi ujrzenie prawdziwego życia "niebieskiego kontynentu", jak określano światowy ocean.
Prace francuskiego badacza stworzyły całkiem nowy rodzaj naukowego komunikowania, co wywoływało niekiedy krytyczne opinie ze strony urzędowego świata akademickiego. Tak zwany "dywulgacjonizm", prosta i zrozumiała metoda dzielenia się koncepcjami naukowymi, została wkrótce jednak przyjęta w wielu dyscyplinach naukowych i stała się najważniejszą cechą współczesnych audycji telewizyjnych.
Cousteau jest dzisiaj powszechnie szanowanym i podziwianym na całym świecie przyrodnikiem, traktowanym przez wielu z pewnym rodzajem nabożności, jako symbol badań przyrody.
Występując w styczniu 1997 roku na Florydzie przy okazji odbioru kolejnej z niezliczonych nagród, powiedział: Przyszłość cywilizacji zależy od wody. I dodał: Błagam was, zechciejcie to zrozumieć!
Jacques Cousteau jest pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Saint-André-de-Cubzac, we Francji.
