Jan Hiż
Z Wikipedii
Jan Hiż (ur. 6 marca 1784 w Warszawie, zm. 25 stycznia 1831), wojskowy polski, podpułkownik.
Był synem Jana Augusta (generała-majora, pułkownika gwardii pieszej króla Stanisława Augusta) i Franciszki Gerault. Służył od grudnia 1806 jako podporucznik 2. pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, uczestniczył w kilku kampaniach napoleońskich (1806/1807, 1809 - brał udział w bitwie pod Raszynem, 1812, 1813). Odbierał kolejne awanse - na porucznika w kwietniu 1807, na kapitana w maju 1809. W bitwie pod Smoleńskiem (sierpień 1812) został ranny w rękę. Otrzymał odznaczenia bojowe - Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (1809) oraz Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (1812). W 1813 mianowany szefem batalionu 1. pułku piechoty.
Po ewakuacji Warszawy w 1813 trafił na krótko do niewoli rosyjskiej. Został zwolniony z wojska, ale ponownie przyjęto go do służby po reorganizacji armii w lutym 1815, z przydziałem do 2. pułku piechoty liniowej i stopniem majora. W październiku 1820 awansowany na podpułkownika. W 2. pułku piechoty liniowej dowodził batalionem, a w 1830 został dowódcą pułku. Zmarł krótko po wybuchu powstania listopadowego.
Wojskowo służyli dwaj jego bracia. Karol (ur. 1794, zm. 1854) odbył kampanię 1812 jako podporucznik i służył później w armii Królestwa Polskiego, dochodząc do rangi kapitana. Józef (ur. 1799, zm. 1853), kapitan, był wybitnym topografem wojskowym.
Źródła:
- Tadeusz Łepkowski, Jan Hiż, w: Polski Słownik Biograficzny, tom IX, 1960-1961
